ძე წარწყმედისა (666)
კაცობრიობას ძალიან ბევრი მცდელობა ჰქონდა რათა გაეგო საიდუმლო ბიბლიურ მაცდურზე. დასახელდა საკმაოდ ბევრი ვერსია, მათ შორის ერთ-ერთია სავაჭრო ნიშნების შესახებ, კონკრეტულად მისი შტრიხ კოდი, რომელთა ნიშნები შეიცავს ციფრს 6,6,6. მაგრამ ეს პასუხი არ არის სწორი. წერილი ამბობს:
"და შეიპყრა ვეშაპი იგი - გუელი დასაბამისაჲ, რომელი არს ეშმაკი და სატანა,
რომელი აცთუნებს ყოველსა სოფელსა, და შეკრა იგი ათას წელ"
(გამოცხადება 20-2).
აქ გარკვევით არის მითითებული, რომ მაცდური, ეშმაკი და სატანა, უნდა ვიგულისხმოთ მათ შორის ანტიქრისტე, არის გუელი დასაბამისა. როგორი პასუხიც არ უნდა გაეცეს ამ კითხვას (რა არის სატანა), გაცემული პასუხი უნდა პასუხობდეს ბიბლიურ მოცემულობას, გველი დასაბამისა არის ადამთან და ევასთან, იქედან მოდის მაცდურობა. როცა ბიბლიური წერილი გვეუბნება სატანა არის გუელი დასაბამისა, რომელიც იყო ადამთან და ევასთან, მაშინ ჩვენს მიერ გაცემული პასუხით, რომ სატანას რიცხვი 666 არის სავაჭრო ნიშანი, წინააღმდეგობაში მოვდივართ წმიდა წერილთან. ამ პასუხით გამოგვდის, რომ ადამთან და ევასთან სავაჭრო ნიშნები ყოფილა, ანუ ადამი და ევა სარგებლობდნენ სალარო აპარატებით, ყიდულობდნენ და ყიდიდენ იმ სავაჭრო ჩეკებით, რაზედაც დატანილი ყოფილა შტრიხ კოდით 666. ასეთი პასუხი არასერიოზულია, ეს აზრი მოდის გაუხსნელი წიგნიდან (წიგნი, რომელიც 7 ბეჭდის საიდუმლოს ახსნის გარეშე გაუხსნელია. წერილ არს:
"და რაჲთა არავის ჴელ-ეწიფებოდის სყიდად, ანუ განსყიდად, გარნა რომელთა აქუნდეს ბეჭედი სახელისა მჴეცისა მის,
ანუ რიცხჳ სახელისა მისისაჲ"
(გამოცხადება 13-17).
სყიდად ანუ განსყიდათ ხორციელი ზრახვით აღქმული აღმოჩნდა ვაჭრობად, ანუ ყიდვა-გაყიდვათ. ამავე ციტატაში აშკარად ჩანს მითითება მხეცის (მხეცით ხორციელ მხარეზეა მითითება) სახელზე, ასევე აშკარად მოწოდებულია რიცხვზე ინფორმაცია, რომელიც მის სახელს შეესაბამება. კიდევ უფრო კონკრეტულად ამბობს შემდეგ ციტატაში წერილი:
"აქა არს სიბრძნე; რომელსა აქუს გონებაჲ, აღიპყარნ რიცხჳ იგი მჴეცისაჲ,
რამეთუ რიცხჳ კაცისაჲ არს რიცხჳ მისი ექუსას სამეოც და ექუს"
(გამოცხადება 13-18).
გარკვევით წერია, რომ მხეცის რიცხვი, კაცის რიცხვიაო. კონკრეტულად კი ეს რიცხვი მისი სახელის რიცხვიაო და რიცხვი მისი არის 666. ბიბლიური წერილი გვკარნახობს მაცდურის ამოცნობა შესაძლებელია მისი სახელის რიცხვით. გამოდის 666 არის კაცის სახელის რიცხვი, ამ სახელის გამოცნობის შემთხვევაში ინფორმაცია უნდა გადამოწმდეს, თუ რამდენად შეესაბამება პასუხი ბიბლიურ მოცემულობას. ის იყო თუ არა ადამთან და ევასთან, რაში მდგომარეობს მისი მაცდურობა, რატომ ითვლება ის დასაბამისეულ გველად, რატომ ჰქვია მას ეშმაკი და სატანა, რატომ ასახელებს მას წერილი ანტიქრისტედ.
დავიწყოთ იქედან, რომ მაცდურად დასახელებულია გუელი დასაბამისეული, რომელიც იყო ადამთან და ევასთან. დავუკვირდეთ წმიდა წერილის პირველივე დაბადების წიგნს, სადაც უფალი ასწავლის ადამს:
"ხოლო ხისა მისგან ცნობადისა კეთილისა და ბოროტისა არა შჭამოთ"
(დაბადება 2-17).
გამოჩნდა ხე ცნობადობისა, მომცემი ორი ცნობიერებისა. ღმერთის აკრძალვა ვრცელდებოდა ამ ხის ნაყოფზე:
"ხოლო ნაყოფისაგან ხისა, რომელ არს შორის სამოთხისა, თქუა ღმერთმან,
არა სჭამოთ მისგანი, არცა შეეხნეთ მას, რათა არა მოჰკუდეთ"
(დაბადება 3-3).
ნაყოფი არ არის შემოქმედი, ის შემოქმედის ქმნილებაა და განასახიერებს ხორციელებას, ამ ხის ხორციელი ნაყოფის მიღება იყო აკრძალული. როგორც ციტატიდან ჩანს ნაყოფის მიღება მოკვდინებას იწვევდა. პასუხი გაცემული მაქვს რომელ ხეს გულისხმობს წმიდა წერილი (იხ. ვენახი, დასკვნა N.., გვ..). ბიბლიურ ვენახს კიდევ მივუბრუნდებით, მაგრამ ახლა აღვნიშნავ, რომ ხორციელი მხარე ამ ხისა წარმოადგენს მცდარი ცნობიერების მომცემს. დასაბამისეული მაცდური გველი წარმოადგენს ცნობადობის ხის ხორციელი ინფორმაციების მომცემს. გველმა უთხრა დედაკაცს:
"არა სიკუდილით მოჰკუდეთ"
(დაბადება 3-4)
მაგრამ ხორციელი ნაყოფის მიღებამ მაინც გამოიწვია სიკვდილი, რომელიც შეეხო მათ ცნობიერებას:
"და განეხუნეს თუალნი ორთა-ნი-ვე და აგრძნეს, რამეთუ შიშუელ იყვნეს.
და შეკერეს ფურცელი ლეღჳსა და ქმნეს თავთა თჳსთა გარემოსარტყმელნი"
(დაბადება 3-7).
აკრძალული ნაყოფის მიღების შემდეგ ადამი და ევა ცნობიერად შეიცვალა. აღმოაჩინენ, რომ შიშვლები იყვნენ, მანამდე თავიანთ სიშიშვლეს ვერ ხვდებოდნენ. ედემის განსაკუთრებულ ხეს აქვს ორი სახის ნაყოფი: ხორციელი, მომცემი ბოროტებისა და სულიერი, მომცემი სიკეთისა. გველი წარმოადგენს ამ ხის ხორციელი ნაყოფის სიბრძნეს.
ახლა კიდევ უფრო სიღრმისეულად გავაანალიზოთ ზემოდ თქმული. უკვე ვაჩვენე, რომ ვენახი წარმოადგენს წმიდა წერილის ალეგორიულ სახელს (იხ. ვენახი, დასკვნა N.. გვ..), ამავე ნაშრომით ისიც ვაჩვენე, რომ ვენახის ადამთან და ევასთან არსებობა ნიშნავს მათთან წმიდა წერილის არსებობას. ასევე უკვე გავაჟღერე და შესაბამისი დასკვნით ვაჩვენე, რომ წმიდა წერილი წინა ცივილიზაციის გზავნილია (იხ. სიტყვის ჯვარცმის საიდუმლო, დასკვნა N.. გვ..). ამ დასკვნების საფუძველზე შეგვიძლია გავაგრძელოთ მსჯელობა:
გამოდის, რომ ადამთან და ევასთან ედემის ბაღში, ხე ცნობადის სახით წარმოდგენილია წმიდა წერილი. უკვე არა ერთხელ აღვნიშნე, რომ ეს წერილი დაწერილია „შინაგან და გარეგან“, წერის ორი მექანიზმით (იხ. გაუხსნელი წიგნის გასაღები გვ..), ასევე კონკრეტულად განვმარტე რას ნიშნავს წიგნი შინაგანი და გარეგანი (იხ. სასულიერო სწავლებას გვ..). ასევე გავეცი პასუხი, რომ წიგნი გარეგანი წარმოადგენს ხორციელ მხარეს წერილისა, რომელიც იძლევა ხორციელ ზრახვას და სწორედ ის განაპირობებს ხორციელი ნაყოფით მისაღებ მცდარ ცნობიერებას. სწორედ ამ მცდარ ცნობიერებას გულისხმობს დაბადების წიგნში აღწერილი ხე ცნობადისა ბოროტსა, ამ ცნობადობის ხორციელ ნაყოფად ჭამა იყო აკრძალული ღმრთისაგან.
გამოდის, რომ წმიდა წერილის გარეგანი მხარე (მელნით ნაწერი) წარმოადგენს მცდარ, ხორციელი ცნობიერების მომცემ ნაყოფს, ხოლო ამავე წიგნის შინაგანი მხარე (სულით ნაწერი) წარმოადგენს მართალი ცნობიერების მომცემ კეთილ ნაყოფს. ეს წერილი არის ბიბლიური განსაკუთრებული ხე, რომელიც იძლევა ორ ცნობადობას. ამ ხის, ანუ წიგნის ინფორმაციათა ნაყოფად (ხორციელი ინფორმაციებით) ჭამა იყო აკრძალული. მელნით ნაწერი წიგნი იძლევა მცდარ სიბრძნეს, სწორედ ამ მაცდურ სიბრძნეს ალეგორიულად განასახიერებს დასაბამისეული გველი. ეს გველი, ანუ მაცდური სიბრძნე ადამს და ევას კარნახობს: სიკვდილით არ მოკვდებითო. მაგრამ ადამისა და ევას ცნობიერების გამოცვლა ნიშნავს ძველი ცნობადობიდან კვდომას. აკრძალული ნაყოფის ჭამამ გააჩინა ახალი, მანამდე უცნობი ხორციელი ცნობიერება. ამ ცნობიერებამ გააჩინა სიკვდილი, უფრო კონკრეტულად ეს სიკვდილი ბიბლიური მეორე სიკვდილია. თუ ხორციელი ნაყოფის ჭამამ მოიტანა ცნობიერი სიკვდილი, მაშინ ამ სიკვდილისაგან თავის დასაღწევად ბიბლიური წერილით მოწოდებულია საპირისპირო გზა (იხ. სასულიერო სწავლებას გვ..).
"მოჰკუედით შჯულისაგან ჴორცითა მით ქრისტესითა"
(ჰრომაელთა 7-4).
ადამის ცოდვა, რომელიც გამოიწვია ხე ცნობადობის ნაყოფად (ხორცითა ქრისტესითა) ჭამამ, უნდა დამთავრდეს ამავე ხორცის დატოვებით ჯვარცმის კანონის შესაბამისად. ადამის მიერ წმიდა წერილიდან ხორციელი ინფორმაციების ჭამამ გააჩინა კაცობრიობის მტერი სიკვდილი. ხოლო ამავე ხორციელი ინფორმაციებიდან ხორცითა მით ქრისტესითა მოკვდინება, გამოიწვევს სიკვდილის დათრგუნვას.
ახლა დავუბრუნდეთ საკითხს, წმიდა წერილის მელნით ნაწერი სხეული იძლევა ხორციელი ცნობიერების მცდარ ნაყოფს.
დასკვნა N.. წმიდა წერილის ხორციელი სხეული, რომელიც იძლევა მაცდურ სიბრძნეს არის გველი დასაბამისეული.
არაერთხელ აღვნიშნე, რომ წმიდა წერილი წინა ცივილიზაციის გზავნილია, კაცობრიობის განვითარების ისტორია ბიბლიურად მოცემულია ციკლებით, ერთი ციკლი არის - უკუნითი, მრავალი ციკლი არის - უკუნითი უკუნისამდე (იხ. უკვდავების წყალი გვ..). ყოველ ამ ციკლს აქვს დასაბამი და აღსასრული (რათქმაუნდა პირობითი). ყოველი ახალი ცივილიზაცია იწყევა პირობითად დასაბამისეული ადამიდან. მას წინა პერიოდიდან (უკუნით) მოჰყვება ღმრთის სიტყვა, ანუ წმიდა წერილი. ეს წერილი დაწერილია ორი, ხორციელი და სულიერი წერის მექანიზმით. ხორციელი წერის მექანიზმი არის ამ წერილის სხეული, რომელიც დასაბამიდან წერილისა თანა არს, წერილის ამ ნაწილს ჰქვია გველი დასაბამისეული და სწორედ ის არის მცდარი ცნობიერების მომცემი, ალეგორიულად: ხე ცნობადისა ბოროტისა.
გავავლოთ ვენახთან პარალელიც. რადგან წმიდა წერილი ბიბლიური კარნახით სახელდება ვენახად, ამ ხეს ხომ უნდა დავუდგინოთ რა ორი ტიპის ნაყოფი აქვს? აკრძალული იყო ნაყოფად მიღება, ანუ ყურძნის მტევანის ჭამა არ ითვლება საზიარებელ სწორ მიმართულებად. თუ ამ ნაყოფს მივიღებთ ჯვარცმის კანონით, ანუ მისი ხორცის კვდომაში, დაწურვით გამოვადენთ „მისგანს“ (ბიბლიური ტერმინია და უნდა მივხვდეთ აღნიშნავს ღვინოს), მაშინ ეს ღვინო ზუსტად, რომ საზიარებელი სითხეა. რადგან ვენახი ბიბლიური ალეგორიული სახელია წმიდა წერილისა, ამიტომ საზიარებელი ღვინის მაგალითი გადავიტანოთ წმიდა წერილთან დამოკიდებულებაში. წმიდა წერილის ხორციელ ნაყოფად მიღება არ შეიძლებაო, მისი ხორციელი ინფორმაციების ჯვარცმაში უნდა გამოვიღოთ სულიწმიდა (ღვინო) და წერილს უნდა ვეზიაროთ პრინციპით:
„მოჰკუედით შჯულისაგან ჴორცითა მით ქრისტესითა“, ამ წერილის ხორციელ ინფორმაციათა ჯვარცმაში უნდა გამოვიღოთ ღმრთის სიტყვის სულიერი ნაყოფი.
ახლა იგივე საკითხი განვიხილოთ სხვა კუთხით: თუ წმიდა წერილის ხორციელი სხეული მაცდურია, მაშინ ეს წერილი ხომ ძე ღმერთად არის დასახელებული? ღმრთის სიტყვა მაცდურობის შემცველია?
პასუხის გასაცემად თვითონ წმიდა წერილის ტერმინოლოგიას დავუკვირდეთ:
"რომლითა ყოველი შენებული, შენაწევრებული, ორძის ტაძრად წმიდად უფლისა მიერ"
(ეფესელთა 2-21).
ძალიან სამწუხაროა, რომ იგივე ციტატა საპატრიარქოს გამოცემაში შეცვლილი და დამახინჯებულია:
"რომელზედაც მთელი შენობა, მწყობრად ნაგები, წმიდა ტაძრად აღიმართება უფალში"
(ეფესელთა 2-21).
სად არის აქ ორი ძის ტაძარი? და საერთოდ რა იგულისხმა სასულიერო სწავლებამ ტაძარში? მწყობრად ნაგები შენობა? დღევანდელი სწავლება შორსაა გახსნილი წიგნიდან, აშკარად ვერ ხვდება რა არის ტაძარი და მითუმეტეს ორძის ტაძარი. კიდევ ერთხელ გავიმეორებ იესოს იუდეველებთან საუბრის მომენტს:
"მიუგო იესო და ჰრქუა: დაჰჴსენით ტაძარი ესე, და მესამესა დღესა აღვადგინო ეგე"
(იოვანე 2-19)."
"რქუეს მას ჰურიათა: ორმეოცდაექუსსა წელსა აღეშენა ტაძარი ესე, და შენ სამთა დღეთა აღადგინო იგი?"
(იოვანე 2-20)
"ხოლო იგი იტყოდა ტაძრისათჳს გუამისა თჳსისა"
(იოვანე 2-21).
როცა ვახსენებთ ბიბლიურ ტაძარს, სასულიერო სწავლება ჰურიათა მსგავსად არ უნდა ფიქრობდეს წლებით ნაშენებ ფიზიკურ შენობებზე. ბიბლიური ტაძარი იესოს გუამის ტაძარია, იესო სიტყვაა, ამიტომ კარგად უნდა დავიმახსოვროთ: აქ საუბარია ღმრთის სიტყვის გუამის ტაძარზე, ანუ ერთი მხრივ საუბარია წმიდა წერილის სხეულზე (მეორე მხრივ საუბარია ადამიანის ტანზე, რომელიც ზუსტად 46 ქრომოსომით აგებული სხეულია). ამ ფონზე კარგად უნდა გვესმოდეს პავლე მოციქულის მითითება ორი ძის ტაძარზე. გამოდის, რომ წმიდა წერილი წარმოადგენს წერის ორი მექანიზმით შენებულ და შენაწევრებულ ორ წერილობით ტაძარს. იგივეს, ხომ გამოცხადებაც მეტყველებს:
"წიგნი, დაწერილი შინაგან და გარეგან, დაბეჭდული ბეჭდითა შჳდითა"
(გამოცხადება 5-1).
ორი წერის მექანიზმით დაწერილი წიგნი შინაგანი და გარეგანი წარმოადგენს ორი ძის ტაძარს. ერთი ძე, მელნით ნაწერი ხორციელი წიგნია და ჰქვია ძე ხორციელი, ანუ ძე კაცისა. ხოლო მეორე ძე, სულით ნაწერი წიგნია და ჰქვია ძე სულიერი, ანუ ძე ღმრთისა.
ძე ხორციელი - ეს არის სიტყვის მელნით ნაწერი ხილული წერილი, რომელიც ინფორმაციას იძლევა თავით თვისით, ანუ ინფორმაციას იძლევა სიტყვაში მყოფი მამისა და სულიწმიდის გარეშე. სიტყვის ეს ნაწილი არ გვაძლევს ჭეშმარიტებას, ამას თვითონ უფალი გვეუბნება:
"უკუეთუ მე ვწამებდე თავისა ჩემისათჳს, წამებაჲ ჩემი არა არს ჭეშმარიტ"
(იოვანე 5-31).
ძე ღმერთს ანუ სიტყვას ჰქონია ის ნაწილი, რომელიც ვერ იძლევა ჭეშმარიტებას. ის სიტყვის ხორციელი ნაწილია, რომელიც იძლევა ხორციელ ზრახვას, რომელი ზრახვაც მტრობაა ღმრთისა (იხ. სასულიერო სწავლებას გვ..). სიტყვის ამ ნაწილის გათვალისწინებითაა, რომ წერილი ამბობს:
"რამეთუ არა სიტყჳთა არს სასუფეველი ღმრთისაჲ, არამედ ძალითა"
(I კორინთელთა 4-20).
ძალი სიტყვისა თანა მყოფი მამაა და მისგან გამომავალი სულიწმიდაა, რომელიც წარმოადგენს სიტყვის სულიერ ნაწილს. სიტყვა არის ღმერთი, მისი ერთარსი სამებაა (იხ. სულიერი წერის სტრუქტურა გვ..). ორ ბუნებოვან სიტყვაში ეს სამება წარმოდგენილი არის ასე, სრული სიტყვა - არის ძე ღმერთი, მას აქვს:
1. ხორციელი მხარე, რომელიც ვერ იძლევა ჭეშმარიტებას და წარმოადგენს ძე წარწყმედისას
2. სულიერი მხარე, რომელიც იძლევა სულიერ ნაყოფს და წარმოადგენს ძე მშვიდობისას
ამ ფორმულირების ფონზე გავიმეოროთ: სიტყვის ხორცი წარმოადგენს სიტყვის იმ ნაწილს, რომელიც წარმოდგენილია მასში მყოფი მამისა და სულიწმიდის გარეშე. ასეთი სიტყვა მოწმობს მხოლოდ თავით თვისით, რის გამოც მისი მოწმობა "არა არს ჭეშმარიტ". ამ სიტყვებს თვითონ ძე ღმერთი ამბობს, მასთან ერთად ძე ღმერთი იმასაც ამბობს, რომ:
"სხუაჲ არს, რომელი წამებს ჩემთჳს, და უწყი, რამეთუ ჭეშმარიტ არს წამებაჲ მისი, რომელსა წამებს ჩემთჳს"
(იოვანე 5-32).
ამ ჭეშმარიტ წამებას იძლევა სიტყვაში მყოფი მამა.
"სიტყუათა რომელთა გეტყჳ თქუენ, თავით ჩემით არა გეტყჳ, არამედ მამაჲ ჩემი,
რომელი ჩემ თანა არს, იგი იქმს საქმესა"
(იოვანე 14-10).
ახლა შევაჯამოთ და ჩამოვყალიბდეთ:
დასკვნა N.. სიტყვის ხორციელი მხარე, რომელიც ინფორმაციას იძლევა მასში მყოფი მამის გარეშე არის ბიბლიური მაცდური - ძე წარწყმედისა.
ამ დასკვნის ფონზე გავიხსენოთ წინა დასკვნაც, აშკარად გამოჩნდება, რომ გველი დასაბამისა და ძე წარწყმედისა ერთი და იგივე მაცდურია. რაც შეეხება სიტყვის სულიერ მხარეს, მასზედაც გამოვიტან დასკვნას:
დასკვნა N.. სიტყვის სულიერი მხარე, რომელიც მასში მყოფი მამისაგან დამოწმებულ ინფორმაციებს იძლევა, არის ჭეშმარიტების მომცემი - ძე მშვიდობისა.
ამ ფონზე აღარ უნდა გაგვიკვირდეს თუ რატომ ამბობს ძე ღმერთი ასეთ სიტყვებს:
"უმჯობეს არს თქუენდა, რაჲთა მე წარვიდე; უკუეთუ მე არა წარვიდე,
ნუგეშინის-მცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა; უკუეთუ მე წარვიდე, მოვავლინო იგი თქუენდა"
(იოვანე 16-7).
ამით მითითებაა, რომ ხორციელი სიტყვის ის ნაწილი, რომელიც ვერ იძლევა ჭეშმარიტებას, უნდა წავიდეს ჯვარცმის კანონით. ამ დროს ცნობიერად უნდა მოვკვდეთ "ჴორცითა მით ქრისტესითა". ეს საჭიროა იმისათვის, რომ სიტყვაში მყოფ მამას, რომელიც წამებს ჭეშმარიტებას, მიეცეს საშუალება მოავლინოს ნუგეშინისმცემელი სული იგი ჭეშმარიტებისა.
მართალია თემას ვანვითარებ ძე წარწყმედისას საჩვენებლად, მაგრამ ორიოდ სიტყვით მაინც შევეხები ძეს მშვიდობისას. ლუკას სახარებაში ვკითხულობთ, რომ უფალმა სამოცდაათი მოწაფე აირჩია და წინასწარ წარგზავნა ისინი ორ-ორნი იმ ქალაქებსა თუ სოფლებში, სადაც თვითონ აპირებდა მისვლას (ცალკე თემაა, რატომ მაინცდამაინც 70?, რატომ ორ-ორნი? წმიდა წერილის ალეგორიული სახელია ვენაჴი, ვენაჴი=70, 70 წიგნი ბიბლიურ წერილს უთითებს, ორ-ორნი კი აღნიშნავს ორი წერის მექანიზმით შესრულებულ ორ ინფორმაციულობას). ამ სამოცდაათეულს დარიგებას აძლევს უფალი:
"და რომელსაცა სახლსა შეხჳდეთ, პირველად თქუთ: მშჳდობაჲ სახლსა ამას!"
(ლუკა 10-5)
რადგან სიტყვა მშვიდობა წერია "ჳ" ასონიშნით, ეს აშკარად კოდია, რომლის სიღრმისეულ მნიშვნელობას ამჟამად ვერ მოგახსენებთ. მშჳდობაჲ სახლსა ამას! ეს აღნიშნავს ამ სახლს უსურვო ძე მშვიდობისას იქ დამკვიდრება. ძე სიტყვაა, შესაბამისად, სიტყვის სულიერი ნათელის დამკვიდრებაზეა სურვილი სახლსა მას შინა. თუ დახვდებოდათ მათ სახლში ძე მშვიდობისა, მაშინ:
"და უკუეთუ იყოს მუნ ძჱ მშჳიდობისაჲ, განისუენოს მის ზედა მშჳდობამან თქუენმან,
უკუეთუ არა − თქუენდავე მოიქცეს"
(ლუკა 10-6).
"და რომელსა ქალაქსა შეხჳდეთ, და შეგიწყნარნენ თქუენ, ჭამდით წინა-დაგებულსა თქუენსა"
(ლუკა 10-8).
ხოლო რომელთა ქალაქთა შინა არ შეიწყნარებდნენ უფლის წარგზავნილებს, მითითება იყო ასეთი, გამოსულიყვნენ ქალაქისა მისგან და დაებერტყათ მტვერი ფერჴთა მისთა.
ამჟამად ამ ეპიზოდს თავისი დიდი სიღრმეებით ვერ განვიხილავთ, აქ მთავარია ფრაზა, საცა იყოს ძე მშვიდობისა. ესე იგი უფლის ეს დავალება მიმართულია ძე მშვიდობისას გამოსავლინებლად, ხოლო სხვათათვის:
"და განჰკურნებდით მას შინა უძლურთა და ეტყოდეთ მათ:
მოახლებულ არს თქუენ ზედა სასუფეველი ღმრთისაჲ"
(ლუკა 10-9).
ახლა მოკლედ შევეხები რა სულიერი ინფორმაცია დევს აქ: 70 ორ-ორნი, ეს ორძის ტაძრად აგებული წმიდა წერილია. ეს წერილი დაგზავნილია მსოფლიოს ყველა კუთხეში. ამ წერილთა გადამოწმებაზეა საუბარი. თვითონ წმიდა წერილი წარმოადგენს ანბანური ასონიშნებიდან გამომავალი კანონზომიერებებით მოწყობილ სოფელს (ასეთი სოფელი ორია). ეს სოფლები, მათი ქალაქები და სახლები არის ასევე ანბანური საწყისებით აშენებული სისტემები (სიტყვები, წინადადებები). რომელ სახლში ან ქალაქშიც შეხვალთო ჯერ გამოიძიეთ მასში "უკუეთუ იყოს მუნ ძჱ მშჳიდობისაჲ", ანუ მთავარია რამდენად სწორი ინფორმაციის შემცველი სიტყვა (ძე მშვიდობისა) დახვდებათ იქ. თუ არ დახვდებათ სწორი წერილი, მაშინ ამ წერილს თავი დაანებეთო და ხორციელი ცნობიერების ჭუჭყი, რომელიც ფერჴთა მოგედებათო, გამოდით და დაიბერტყეთ გარეთო. ხოლო რომელთა "ქალაქთა შინა", ანუ წერილთა შინა დაგხვდებოდათ სწორი ინფორმაციები: "ჭამდით წინა-დაგებულსა თქუენსა". ძალიან საინტერესო საკითხთან მივედით, გავიხსენოთ სიტყვა "წინაწარმეტყუელი"-ს გარჩევისას ნაჩვენები მარცვლების "წი" და "ნა"-ს ინფორმაციულობა (იხ. გაუხსნელი წიგნის გასაღები, გვ..), წი - ცეცხლი, ნა - სულიწმიდა. იმ წერილიდან, სადაც დაგხვდებათ სწორი სიტყვა, ანუ ძე მშვიდობისა, მიიღეთო ცეცხლითა და სულიწმიდით დაგებული ცნობიერებაო. ეს კი ნიშნავს იმ ინფორმაციების მიღებას (ჭამას), რომელიც ცეცხლითა და სულიწმიდის ნათელით ერთ დროს დაუგია წინა ცივილიზაციას. კიდევ უფრო გასაგებად ავხსნი რას ნიშნავს ეს: წმიდა წერილი მრავალჯერ გადაწერილი და გადათარგმნილი წიგნია, მსოფლიოში დაუთვლიათ 430 სხვადასხვა გამოცემათა რაოდენობა. ამ წიგნთა შიგთავსი არ არის ერთნაირი, უმეტესობა მათგანი ორი წერის მექანიზმის კანონებით არ არის მოწოდებული, ასეთ წერილებში სიტყვის სულიერი მოწყობა არ დევს, რაც ნიშნავს, რომ ასეთ წერილებში ძე მშვიდობისა (სულით ნაწერი სიტყვა) აღარ არის. უძლური წერილები უნდა განიკურნოს, ანუ უნდა გასწორდეს. ეს ყველაფერი საჭიროა მო-ახლებურად წერილის მისაღებად. ანუ ეს ყველაფერი გასათვალისწინებელია მოახლებულ სასუფეველისათვის.
მოკლედ ამ ეტაპზე მსოფლიოს მოსაძიებელი და დასადგენი აქვს ის წმიდა წერილი, რომლის დამწერლობით დასახლებებშიც, ქალაქებსა და სახლებში არის სწორი წერის მექანიზმით ნაწერი სიტყვები, ანუ არის ძე მშვიდობისა. ყველა სხვა წერილი, რომელშიდაც არ არის ძე მშვიდობისა ემსახურება ძე ხორციელის ინფორმაციათა მოწოდებას, ანუ ისინი ანტიქრისტეს სამსახურში არიან.
ახლა განვიხილოთ ინფორმაცია ანტიქრისტესთან დაკავშირებით. აღარ შევეხები მისი მოსვლის მოლოდინთა გარჩევას, მთელი რიგი ვერსიებისა, რომლის მიხედვით ანტიქრისტე: ბოლოჟამისთვის დაიბადება, მოევლინება, კაცის ფორმით მოვა ადამიანთა საცდუნებლად, ამ ტიპის აზრი სრულებით მცდარია. ანტიქრისტეზე აი, რას ამბობს წმიდა წერილი:
"და ყოველმან სულმან რომელმან არა აღიაროს იესო ქრისტე ჴორციელად მოსრული, იგი არა ღმრთისაგან არს.
და ესე არს ანტიქრისტესთჳს, რომელ გასმიეს, ვითარმედ მოსლვად არს და აწცა სოფელსა შინა არს"
(I იოვანესი 4-3).
ამ ციტატის პირველი ნახევარი, "ყოველმან სულმან რომელმან არა აღიაროს იესო ქრისტე ჴორციელად მოსრული", უკვე განხილული გვაქვს (იხ. ენათმეცნიერული კვლევის მეთოდიკას, წიგნში -მეორედ მოსვლა- გვ..). ამჟამად მოკლედ მოგახსენებთ, აქ საუბარია სიტყვის სრულქმნილებით მოწყობის დადასტურებაზე. რომელი დამწერლობაც ვერ დაადასტურებს სიტყვის მო-სრულ სისტემას (სიტყვის ხორციელი სხეულის აგებულების სულიერ საფუძვლებს), ის ანტიქრისტესთვის მოწმობსო. კარგად დავუკვირდეთ: იესო ქრისტე არის ღმრთის სიტყვა, რომელიც წინა ცივილიზაციის გზავნილია (თუნდაც ისე ვიფიქროთ, როგორც დღევანდელ მსოფლიოს წარმოუდგენია, მისი პირველი წერილები დაიწერა მოსეს ეპოქაში).
სუ-ლი, ინფორმაციულად უკვე განვმარტე და ის აღნიშნავს ანბანურ ცნობიერებას (იხ. მარადიული ქერობინი ლი, გვ..). იესო ქრისტე არის სიტყვა (წმიდა წერილი). აზრი ასეთი გამოდის: რომელი ანბანური ცნობიერებაც ვერ აღიარებს წმიდა წერილის ხორციელი მოწყობის სრულქმნილებას ის ანტიქრისტესთვის მოწმობსო. ამ წერილის ხორციელი მოსრულობის დადასტურება დღემდე ვერცერთმა დამწერლობამ ვერ შეძლო (წიგნი არ არის განღებული), ამიტომ ეს წერილი დღემდე ანტიქრისტეს მოწმობას ემსახურება, ამ აზრს კიდევ უფრო კონკრეტულად ეხმაურება ამავე ციტატის მეორე ნაწილი: "რომელ გასმიეს, ვითარმედ მოსლვად არს და აწცა სოფელსა შინა არს", გარკვევით წერია "გასმიეს", ანუ დაგვარწმუნეს ანტიქრისტე მოვაო, მაგრამ ის სოფელსა შინა არსო!
ჯერ ერთი, ჩემი მტკიცებულების მიუხედავად (რომ ეს წერილი წინა ცივილიზაციიდან მოგვეწოდა), თუ ავიღებთ თუნდაც ახალი აღთქმის დაწერის დაკანონებულ თარიღს, ახალი წელთაღრიცხვით I საუკუნე, მაინც გამოდის ასეთი რამ: პირველ საუკუნეშივე წერილი გვეუბნება ანტიქრისტე სოფელსა შინ არისო. გამოდის, რომ ის 2000 წლის წინაც იყო სოფელში, შესაბამისად, ის აზრი, რომ ანტიქრისტე ბოლოჟამს შემოვიდა სოფელში, ბოლოჟამს უნდა დაიდგას გვირგვინი, ახლა უნდა აღზევდეს მცდარია.
მერე მეორე, წმიდა წერილი არის წინა ცივილიზაციის გზავნილი. ე. ი. ის დასაბამითგანვე ჩვენთან არის, დასაბამითგანვე მასში ეწერა ანტიქრისტეს სოფელსა შინა არსებობა. ახლა დავაკონკრეტებ, რა არის ბიბლიური „სოფელი“? მოვიშველიებ დასკვნას (იხ. მეორედ მოსვლის საიდუმლო, დასკვნა N.. გვ..).
დასკვნა: N.. ბიბლიური ალეგორიით ქუეყანა (სოფელი) არის არსთა სისტემის ინფორმაციული ნაყოფი, ანუ ანბანური ასონიშანთა სისტემით გაშენებული წმიდა წერილის დამწერლობითი ხილული სოფელი.
ამ სოფლის ცნობიერი სიბრძნე მაცდურია, უკვე გავეცი დასკვნა ეს სიბრძნე დასაბამისეული გველისაა. ახლა დავუკვირდეთ რას გვეუბნება ციტატის შიგთავსი: ანტიქრისტე აწცა სოფელსა შინა არსო! ის წერილთან ერთად არისო. კიდევ უფრო დავაზუსტებ: ორბუნებოვანი, ორი წერის მექანიზმით წერილის შექმნა, ხორციელი წერის მექანიზმის გარეშე არ შეიძლება. სწორედ ამ წერილის ხორციელი სხეული, ანუ სოფელი წარმოადგენს ანტიქრისტეს ადგილსამყოფელს. კიდევ უფრო დავაკონკრეტოთ, რა არის ანტი-ქრისტე?
1. ქრისტე არის ღმერთი, ანტი ნიშნავს საწინააღმდეგოს. ანტი აღნიშნავს, რომ ის მტრობს ღმერთს, მისი მოწინააღმდეგეა. აქ გავიხსენოთ ღმერთის მტრობაზე რას ამბობს წმიდა წერილი:
"რამეთუ ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ მტერობა არს ღმრთისა"
(ჰრომაელთა 8-7)
უკვე გარჩეული მაქვს, რომ ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ გამომდინარეობს წმიდა წერილის ხორციელი ნაწილიდან. ამით იმის თქმა მინდა, რომ ღმრთის სიტყვის სულიერი ნაწილის საწინაააღმდეგო და მტრული ზრახვა (აზროვნება) დევს ამავე სიტყვის ხორციელ ნაწილში. სიტყვა ხორციელი ბუნებით არის მაცდური - ძე წარწყმედისა. ის ინფორმაციულად მტრობს სიტყვის სულიერი ნაწილის ცნობიერებას.
2. ანტი-ქრისტე, ამ სიტყვის აგებულება განსხვავდება ქრისტე-სთან ოთხი ასონიშნით. ანტი ესაა განმასხვავებელი. ვიცით სიტყვის სამებით მოწყობის კანონი დაქვემდებარებულია რიცხვთა სისტემის კანონზომიერებებს, ისიც ვიცით რიცხვთა სისტემაში შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი არ იცვლება. ამიტომ თუ ამ ოთხ ასონიშანში გადავანაცვლებთ ასონიშნებს მივიღებთ: ანტი = ტანი. სწორედ ტანი არის 46 ქრომოსომით ნაშენები, სწორედ ტანი არის ტანჯვისა და ტკივილის მომნიჭებელი. ტანით დასჯა - ტანჯვა, ტანით დამსჯელი სატან-ჯველი.
ქრისტეს ორი ბუნება აქვს: ხორციელი და სულიერი. ტანი ქრისტესი განასახიერებს სიტყვის ხორციელ ბუნებას. ამ სიტყვის
ორივე გარჩევა მეტყველებს ერთიდაიგივე საკითზე, ესაა სიტყვის ხორციელი მხარე.
დასკვნა N.. ანტიქრისტე არის ღმრთის სიტყვის (ქრისტეს) სულიერი ბუნების საწინააღმდეგო ცნობიერება, რომელიც გამომდინარეობს სიტყვის ხორციელი ბუნებიდან და მისი სამყოფელი არის ხორციელ სოფელსა შინა.
ყველას კარგად უნდა გვესმოდეს, რომ ანტიქრისტეს სოფელსა მყოფობა, მომდინარეობს სოფლის დასაბამიდან. ამ დასკვნის გასამტკიცებლად საკმაოდ ბევრი მაგალითის მოყვანა შეიძლება, მაგრამ ამჟამად საკითხის განსაზოგადებლად მოვიყვან ერთ ბიბლიურ ციტატას:
"ყმანო, უკუანაჲსკნელი ჟამი არს და, ვითარცა-იგი გასმიეს,
ვითარმედ ანტიქრისტე მოვალს და აწცა ანტიქრისტენი მრავალნი არიან,
ვინაჲცა უწყით, ვითარმედ უკუანაჲსკნელი ჟამი არს"
(1 იოვანე 2-18).
ციტატის დასაწყისში იგივე აზრი ჩანს, გვარწმუნებდნენ, რომ ბოლო ჟამისთვის ანტიქრისტე მოვაო, მაგრამ აწცა ანტიქრისტენი მრავალნი არიან. რას ნიშნავს მრავალნი არიან ანტიქრისტენი?
ორი წერის მექანიზმით დაწერილი წმიდა წერილი, წაკითხული 7 ბეჭდის საიდუმლოს გარეშე, მხოლოდ ხორციელი ცნობიერების მომცემი წიგნია. ხოლო ახსნილი ბეჭდებით წაკითხული წიგნი სულიერ ინფორმაციათა მომცემია. ბიბლიური წერის მიხედვით ბეჭედთა ახსნა ხდება ბოლოჟამს, მეორედ მოსვლისას. დღევანდელი მსოფლიოს ცნობიერება ფორმირებულია გაუხსნელი წიგნიდან, ანუ ეს ცნობიერება კაცობრიობას მიღებული აქვს წმიდა წერილის ხორციელი სოფლიდან, რომელი სოფლიც წარმოადგენს ანტიქრისტეს სამყოფელს. დღეს არავინ არ იცის რა წერია ბეჭედთა საიდუმლოთი გახსნილ წიგნში, ამიტომ სიტყვის სულიერი ცნობიერების ნათელი კაცობრიობას მიღებული არ აქვს. შესაბამისად, დღევანდელი მსოფლიოს ცნობიერება ჩამოყალიბებულია ანტიქრისტეს სოფლიდან. ასეთი ცნობიერება ხორციელი ზრახვაა და მტრობს ღმერთს. ამიტომ წერს წერილი "ანტიქრისტენი მრავალნი არიან", ეს ნიშნავს: ღმრთის სიტყვის ხორციელი ბუნებიდან, ხორციელი ინფორმაციებით მზრახავნი მრავალნი არიან. ამ მდგომარეობას ჰქვია ანტიქრისტეს აღზევება, აქ არა ფიზიკურად ხდება რამე, არამედ ხორციელი ზრახვით ჩამოყალიბებული ცნობიერების აღზევებაზეა საუბარი. (რათქმაუნდა ანტიქრისტეთა წარმოჩინება ფიზიკურად ჰპოვებს ასახვას ყოფიერებაში, მაგრამ ამ ნაწილს მე არ ვეხები. ვეხები მხოლოდ ცნობიერ მხარეს).
ახლა დავუკვირდეთ წმიდა წერილს, ვნახოთ როგორ გვკარნახობს ბიბლიური მაცდურის შეცნობას:
"და მაშინ გამოჩნდეს უშჯულოჲ იგი"
(II თესალონიკელთა 2-8)
აქ საუბარია გამოჩინებაზე და არა დაბადებაზე, გამოჩნდება! მაგრამ კითხვაა როდის?
"და აწ, რომელი-იგი დაგისწავიეს, იცით გამოჩინებადი იგი თჳსსა მას ჟამსა"
(II თესალონიკელთა 2-6).
ძალიან საგულიხსმოა სიტყვები: რომელი-იგი დაგისწავიეს, ეს სწავლებით ნასწავლი გაქვთო! და წესით დარიგით უნდა იცოდეთ კიდეც ჟამი გამოჩინებისა თჳსსა. სიღრმისეული განხილვიდან თავს შევიკავებ, მხოლოდ აღვნიშნავ მხოლოდ ერთს: აქ საუბარია გამოჩინებაზე, ის რაც იყო სოფელსა შინა და გარკვეულ ჟამამდე არ ჩანდა.
ახლა მინდა ხაზგასმით და განსაკუთრებულად განვმარტო: ჩემს მიერ ჩამოყალიბებული დასკვნა N.. პირდაპირ ემსახურება ანტიქრისტეს არსისა და მისი სამყოფელის გამოჩინებას. მაცდური გამოჩნდა, შემდეგ რა წერია წერილში?
"და მაშინ გამოჩნდეს უშჯულოჲ იგი, რომელი-იგი უფალმან
აღჴოცოს სულითა პირისა მისისაჲთა და განაქარვოს იგი გამოჩინებითა მით მოსლვისა მისისაჲთა"
(II თესალონიკელთა 2-8).
გამოჩენილ უშჯულოს, უფალი აღჴოცავს "სულითა პირისა მისისაჲთა" და მერე? განაქარვებს. იდიალურად დალაგებული სიტყვებია და რაც მთავარია ინფორმაციულია. ახლა შევხედოთ როგორ წერია იგივე ციტატა საპატრიარქოს გამოცემაში:
"და მაშინ გამოჩნდება ურჯულო, რომელსაც უფალი იესო
შემუსრავს თავის ბაგეთა სულით და განაქარებს თავისი სხივოსანი გამოცხადებით"
(II თესალონიკელთა 2-8).
ყოველთვის მაქსიმალურად თავს ვიკავებდი ზედმეტი ემოციის გამოვლინებისაგან, მაგრამ არ შემიძლია ჩემი აღშფოთება არ გამოვხატო: როგორც ცა და მიწა, ასეთი სხვაობაა ამ ციტატებს შორის. მე პირადად აღარც კი მიკვირს, რომ ჩვენი სასულიერო სწავლების ხელში ბიბლიური წერილი გახსნილი არაა. საპატრიარქოს ვერსია ბიბლიური წერილისა არის ტიპიური თვითშემოქმედება ხორციელი ზრახვისა. ამ ფორმით ეს ციტატა სულიერად მკვდარი წინადადებაა, რომელიც არ ემსახურება სულიერი ნათელის გამოჩენას.
1. უფალმან აღჴოცოს სულითა პირისა მისისაჲთა, ვინ გადაწყვიტა აქ იესოს ჩამატება? უფალი იესო შემუსრავს.
2. იესო შემუსრავს თავის ბაგეთა სულით, რას ემსახურება აქ „ბაგეთა“ ხსენება?
3. თავისი სხივოსანი გამოცხადებით, რა შუაშია უფლის სხივოსანი გამოცხადება?
ყველა ეს ასპექტი მეტყველებს ერთს: წინადადება აგებულია იესოს ხორციელ ბუნებაზე, კაცი იესოს ბაგედან გამომავალ სულზე, ასევე კაცი იესოს „რაღაც ზღაპრულ“ სხივოსნობაზეა ინფორმაცია.
განა სასულიერო სწავლებამ არ იცის, რომ წმიდა წერილში არცერთი სიტყვის ზედმეტად არც დამატება და არც დაკლება არ შეიძლება? ეს მომაკვდინებელი ცოდვაა და ხორციელი ზრახვით ანტიქრისტეს მსახურებაა.
უფალი სიტყვაა, მას ორი ბუნება აქვს, უფალმან აღჴოცოს სულითა აღნიშნავს: სიტყვის სულიერ ნაწილიდან გამომავალი ინფორმაციები, რომელსაც განაპირობებს სიტყვაში მყოფი მამა და მისგან გამომავალი სულიწმიდა, აღჴოცავს და განაქარვებს მაცდურს. ხოლო იესოს დამატებით იგივე ინფორმაცია დარჩა იპოსტასურ ძეში, თითქოს სიტყვის ხორციელი მხარე (მამისა და სულიწმიდის გარეშე) პირის ბაგეებით სულს შეუბერავს მაცდურს. სიტყვის ხორციელი მხარე (იპოსტასური ძე) ამას არ გააკეთებს (იხ. დასკვნა N.., რა არის 666).
მთავარი რა არის აქ? მთავარი სიტყვის იმ ნაწილის გამოჩინებაა, საიდანაც მოდის მაცდურობა. შემდეგ ამავე სიტყვის სულიერი მოწყობის ცოდნა და ამ ცოდნით მიღებული ინფორმაციები განაქარვებს მცდარ აზროვნებას.
ახლა შევხედოთ წმიდა წერილის ინფორმაციას ბიბლიური მაცდურების შეპყრობაზე:
"და შეიპყრა ვეშაპი იგი - გუელი დასაბამისაჲ, რომელი არს ეშმაკი და სატანა,
რომელი აცთუნებს ყოველსა სოფელსა, და შეკრა იგი ათას წელ"
(გამოცხადება 20-2).
ძალიან კარგი ციტატაა, რამეთუ აქ მტკიცებულებითი ფორმით მოწოდებულია ასეთი ინფორმაცია, რომ ვეშაპი, გუელი დასაბამისა, ეშმაკი და სატანა ერთიდაიგივე ბიბლიური პერსონაჟია. აქვე იმასაც აღვნიშნავ, რომ საპატრიარქოს გამოცემა ბიბლიურ წერილში ვეშაპის ნაცვლად ურჩხული წერია.
"და შეიპყრო ურჩხული, დასაბამიერი გველი, რომელიც არის ეშმაკი და სატანა, და შეკრა იგი ათასი წლით"
(გამოცხადება 20-2).
კიდევ ერთხელ მომიწევს გამეორება, არ შეიძლება ასე თვითნებურად, საკუთარი მოსაზრებების დონეზე წმიდა წერილის სიტყვათა შეცვლა. ურჩხული არანაირ სულიერ ინფორმაციას არ იძლევა, სწორედ ასეთი სიტყვები მოწმობენ, თუ რამდენად სწორად ესმის სასულიერო მოძღვრებს ეს წერილი. ურჩხულს თავი დავანებოთ და მიმოვიხილოთ რატომ წერია აქ ვეშაპი. ჯერ გავიხსენოთ უკვე გაცემული ორი დასკვნა:
დასკვნა N.. პროცესი წყლით ნათლისცემა არის: სიტყვის ხილული ნაწილიდან განათლების მიღება. ეს განათლება მიმდინარეობს იპოსტასური ძით. (იხ. სულიერი წერის სტრუქტურა, დასკვნა N.. გვ..)
დასკვნა N.. ბიბლიური ალეგორია „ზღვა“ აღნიშნავს წყლით განათლების, ანუ ხორციელ განათლებაში სისტემაში მდგარ ხალხთა ერთობას. (იხ. მეორედ მოსვლის საიდუმლო, დასკვნა N.. გვ..).
წყლით განათლების სისტემა მომდინარეობს სიტყვის ხორციელი ნაწილიდან, განათლების ეს სისტემა ვერ იძლევა სასუფეველს, შესაბამისად, წყალში მყოფობა ნიშნავს ხორციელი ცნობიერების მფლობელობას. ამ აზრის გათვალისწინებით წყალში მყოფობა და ზღვაში მყოფობა ერთიდაიგივეა. ბიბლიური წყალი და ზღვა არ მეტყველებს ფიზიკურ წყალსა და ზღვებზე. სულიერი მნიშვნელობით ის განასახიერებს მაცდურ ხორციელ ცნობიერებას. ზუსტად ამას მეტყველებს შემდეგი ციტატები:
"ხვალისაგან ერი იგი რომელი დგა წიაღ ზღუასა მას"
(იოვანე 6-22).
"და მრქუა მე: წყალნი იგი, რომელ იხილენ, ერნი არიან და წარმართნი და ენანი"
(გამოცხადება 17-15).
ზღვის სიღრმეში, მის წიაღში ერის დგომა შეუძლებელია. გარკვევით წერია, რომ ბიბლიური წყალი მოიაზრებს ერებს, ენებს და წარმართებს. რატომ წარმართებს? იმიტომ, რომ წყალი მაცდურ ხორციელ ცნობიერებას აღნიშნავს. უფალი წყლით ნათლიღების მიღებისთანავე უმალ, მეყსეულად ტოვებს და ამოდის წყლიდან. ესაა მკაფიო მაგალითი იმისა, რომ წყალი დასატოვებელია, წყალში ყოფა აღნიშნავს ცნობიერ სიკვდილს. სწორედ მასზე მეტყველებს გამოცხადების ციტატა:
"და მოსცნა ზღუამან მკუდარნი, რომელნი იყვნეს მას შინა"
(გამოცხადება 20-13).
რას ნიშნავს ზღვამ მო-სცნა მკვდარნი? (იხ. მეორედ მოსვლის საიდუმლო გვ..). ამრიგად ბიბლიური წყალი და მის წიაღში მყოფობა მცდარი ხორციელი ცნობიერების წიაღში მყოფობას ნიშნავს, რომელიც არის "ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ" და ნიშნავს სიკვდილს. ამ მსჯელობის ფონზე შევხედოთ რას უნდა აღნიშნავდეს ვეშაპი. ურჩხულზე ვერაფერს ვიტყვით, ის უბრალოდ მცდარი სიტყვაა, ხოლო ვეშაპი ზუსტად ასახავს ბიბლიურ მაცდურს:
ჯერ ერთი: ვეშაპი ზღვის ბინადარია და განასახიერებს ზღვაში მყოფ ხორციელებას, ის ყველაზე დიდი სხეულის მფლობელია. მას წყლის გარეშე არ შეუძლია სხვაგან არსებობა. ურჩხული კი არაა კავშირში ზღვასთან.
მეორე: ვეშაპი განასახიერებს ბიბლიურ მაცდურს იმის გამო, რომ ზღვაში მყოფობა აღნიშნავს სიტყვის ხორციელი განათლების სისტემაში მყოფობას. ამ მხრივ ზუსტად თანხვდება არსობრივად დასაბამისეულ გველს. ამ ფონზე გავაკეთებ დასკვნას ვეშაპზე და მას ქვეს მივუწერ დასკვნას დასაბამისეულ გველზე:
დასკვნა N.. ბიბლიური მაცდური, ვეშაპი არის წყლით ხორციელი განათლების სისტემის ცნობიერება, რომელიც გამომდინარეობს ორბუნებოვანი სიტყვის ხორციელი ნაწილიდან.
ამ დასკვნას შევადაროთ უკვე გაცემული დასკვნა
დასკვნა N.. წმიდა წერილის ხორციელი სხეული, რომელიც იძლევა მაცდურ სიბრძნეს არის გველი დასაბამისეული.
დასკვნათა აზრობრივი თანხვედრა აშკარაა. სხვა მხრივ, მხოლოდ ქართული ენის სიბრძნე ასახელებს გველს და ვეშაპს ერთად და წარმოგვიდგენს კომპოზიტ სიტყვად: გველეშაპი, უფრო სწორად ეს სიტყვა ასე იწერება გუელეშაპი.
მესამე: ვეშაპი არ არის შემთხვევითი სიტყვა, შევხედოთ მას ქართული ანბანური საზომი სისტემით:
