სასულიერო სწავლებას
"რამეთუ ერთ არს ღმერთი და ერთ არს შუა-მდგომელ ღმრთისა და კაცთაჲ, კაცი იესო ქრისტე"
(I ტიმოთე 2-5) .
ამით ნათქვამია, რომ: ერთადერთი რამ, რომელიც შუამდგომელია ადამიანებსა და ღმერთს შორის არის წმიდა წერილი ამ წერილს განსაკუთრებული დატვირთვა აქვს, სადაც არცერთი სიტყვის, არცერთი ასონიშნის შეცვლა ან დამახინჯება არ შეიძლება:
1. "ვწამებ მე ყოვლისა მიმართ, რომელსა ესმოდიან სიტყუანი წინაწარმეტყუელებისა ამის წიგნისანი: უკუეთუ ვინ შესძინოს ამათ ზედა, შესძინენ ღმერთმან მის ზედა წყლულებანი იგი, რომელ წერილ არიან ამას წიგნსა"
(გამოცხადება 22-18)
2. "და უკუეთუ ვინ მოაკლოს სიტყუათა წიგნისა ამის წინაწარმეტყუელებისათა, მოაკლენ ღმერთმან ნაწილი მისი ძელისა მისგან ცხორებისა. და ქალაქისა მისგან წმიდისა, რომელ წერილ არიან ამას წიგნსა“
(გამოცხადება 22-19).
ამ წერილზე არც აზრობრივად და არც დამწერლობითი ფორმით რაიმეს მიმატება ან დაკლება არ შეიძლება. ის ეტალონური წერის დოკუმენტია და წერის ამ კანონზომიერებათა გამო ეწოდა მას წმიდა. სწორედ ეს წერა განაპირობებს წმიდა, სულიერ ინფორმაციათა გადმოცემის საფუძველს.
"ნეტარ არს, რომელი იკითხვიდეს და რომელნი ისმენდენ სიტყუათა ამის წინაწარმეტყუელებისათა და დაიმარხონ,
რაჲ-იგი მას შინა წერილ არს"
(გამოცხადება 1-3)
"ნეტარ არს, რომელმან დაიმარხნეს სიტყუანი წინაწარმეტყუელებისა ამის წიგნისანი"
(გამოცხადება 22-7).
წმიდა წერილით მოწოდებული ეს სათქმელი ყველას კარგად უნდა ესმოდეს, ნეტარების მომცემი ამ წიგნის სიტყვებია. ამ წიგნის გარეშე მისი მიღწევა არ შეიძლება. კიდევ ერთხელ გავიმეორებ: წმიდა წერილი, რომელსაც ჰქვია ღმრთის სიტყვა, განსაკუთრებული წიგნია და ის ერთადერთი შუამდგომელია ადამიანებსა და ღმერთს შორის. ყველანაირად გარკვეულია და დადასტურებულია, რომ სიტყვა არის ძე ღმერთი, მაგრამ პავლე მოციქული აი, რას ამბობს მასზედ:
"რამეთუ არა სიტყჳთა არს სასუფეველი ღმრთისაჲ, არამედ ძალითა"
(I კორინთელთა 4-20).
ძალიან რთულ საიდუმლოსთან გვაქვს საქმე. ძალი სიტყვის სულიერ წიაღში მყოფი მამაა და მისგან გამომავალი სულიწმიდა. კიდევ უფრო კონკრეტულად გავიმეორებ:
სიტყვა - არის ძე ღმერთი (ხორციელი ნაწილი სიტყვისა)
ძალი - არის სიტყვაში მყოფი მამა და მისგან გამომავალი სულიწმიდა (ის ამავე სიტყვის სულიერი ნაწილია)
სასუფეველი არ არისო სიტყვით, არამედ მასში მყოფი სულიერი შიგთავსით არისო. იმისათვის, რომ გამოჩნდეს ძალი, წმიდა წერილს მოწოდებული აქვს მამის ნება: ძე ღმერთის ჯვარცმაზე. ძალიან სამწუხაროა, რომ წმიდა წერილის მითითების მიუხედავად, სასულიერო სწავლებამ ვერ დაინახა ძე ღმერთის ჯვარცმაში, სიტყვის ჯვარცმის კანონი. ამით დაკარგული აქვს შესაძლებლობა იცოდეს რა არის ძალი და რატომ არის ძის ჯვარცმა მამის ნება. არა და ძე ღმერთი გარკვევით გვეუბნება:
"უმჯობეს არს თქუენდა, რაჲთა მე წარვიდე; უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინის-მცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა"
(იოვანე 16-7).
წმიდა წერილი ორი ძის ტაძარია, ძე ხორციელისა და ძე სულიერისა. ერთია სიტყვის ხორციელი წერის მექანიზმით მოწოდებული წიგნი (წიგნი ნაწერი გარეგან) და მეორეა სიტყვის სულიერი წერის მექანიზმით მოწოდებული წიგნი (წიგნი ნაწერი სულითა). ორივე წერის მექანიზმთა ინფორმაციების წვდომას თავისი კანონები აქვს. ხორციელი წერის კანონები ცნობილია, ეს კანონები ძალიან კარგად აქვს დამუშავებული ენათმეცნიერებას, ხოლო სულიერი წერის კანონები დღევანდელ რეალობაში უცნობია. მე ჩავიხედე ამ საიდუმლოებაში და შემიძლია მოკლედ მოგახსენოთ: იმისათვის, რომ შევძლოთ სიტყვის სულიერ ინფორმაციათა მოპოვება, სიტყვის ხორციელ მხარეს ჯვარცმის კანონი უნდა მივუყენოთ. ზუსტად ამას გვეუბნება პავლე მოციქული:
"მოჰკუედით შჯულისაგან ჴორცითა მით ქრისტესითა, რაჲთა იყვნეთ თქუენ სხჳსა მის მკუდრეთით აღდგომილისა,
რაჲთა ნაყოფი გამოვიღოთ ღმრთისა"
(ჰრომაელთა 7-4).
სასუფეველი სიტყვით არ არისო, არის ძალითა. ამ ძალის მოსაპოვებლად მოწოდებულია: მოკვდით სიტყვის ხორცითა. მხოლოდ ამ გზით არის შესაძლებელი სიტყვის სულიერი ნაყოფის გამოღება. რას ნიშნავს ყოველივე ეს?
პავლე მოციქულამდე იგივე საკითხზე თვითონ უფალმა მიგვითითა, როცა მოიღო პური:
"ჰმადლობდა, განტეხა და თქუა: მიიღეთ და ჭამეთ, ესე არს ჴორცი ჩემი, თქუენთჳს განტეხილი“.
(I კორინთელთა 11-24)
ამ ციტატას შევუთავსოთ ძე ღმერთის მიერ კიდევ ერთი ნათქვამი მითითება:
"არა პურითა ხოლო ცხონდების კაცი"
(მათე 4-4)
იესო სიტყვაა, მისი ხორცი სიტყვის სხეულია! სწორედ სიტყვის სხეულია პური. ამ პურით ცხონება შეუძლებელიაო! უფალი პირდაპირ გვეუბნება "ჴორცი ჩემი, თქუენთჳს განტეხილი", ეს კი ნიშნავს: ცხონების მომცემი მხოლოდ "განტეხილი" პური ანუ განტეხილი სიტყვაა! ეს პირდაპირ უთითებს სიტყვის ჯვარცმას, რომელიც ემსახურება სიტყვის სულიერ ინფორმაციათა გამოჩენას, ამ დროს კი სრულდება პირობა:
"არა პურითა ხოლო ცხოვნდების კაცი, არამედ ყოვლითა სიტყჳთა, რომელი გამოვალს პირისაგან ღმრთისა". პირისაგან ღმრთისა გამომავალი არის ძალი, რომელიც ორბუნებოვანი სიტყვის განუყოფელი ნაწილია. ყოვლითა სიტყვითა აღნიშნავს, რომ საჭიროა როგორც სიტყვის ხორციელი, ასევე მასში მყოფი სულიერი მხარეც, ანუ ძალი. მაინც რატომ არის საჭირო მთლიანობა სიტყვისა, ყოვლითა სიტყჳთა? ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად, ისევ უფლის სიტყვებს გამოვიყენებ:
"უმჯობეს არს თქუენდა, რაჲთა მე წარვიდე", ამას იმიტომ ამბობს ძე ღმერთი, რომ ეს კანონია: ერთი მხრივ მისი ჯვარცმით წასვლა მამის ნებაა, მეორე მხრივ ჩვენთვის იმიტომ არის უმჯობესი, რომ სხვაგვარად არ ხდება ნუგეშინის მცემელის მოსვლა ჩვენდა. ნუგეშინის-მცემელი არის სული იგი ჭეშმარიტებისა, ანუ სულიწმიდა.
"ხოლო ოდეს მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, გიძღოდის თქუენ ჭეშმარიტებასა ყოველსა,
რამეთუ არა იტყოდის თავით თჳსით" (იოვანე 16-13)
ის გაგიძღვებათ ჭეშმარიტებითო! აქ არის განსაკუთრებული ფრაზა: "რამეთუ არა იტყოდის თავით თჳსით", პირდაპირი მითითებაა მამიდან გამომავალ ინფორმაციებზე. სწორედ ეს არის ძალი, მამა და მისგან გამომავალი სულიწმიდა. (აქ ამ თემას ვერ გავშლი, მხოლოდ მოკლედ ვიტყვი: თავით თჳსით ნიშნავს სიტყვის ხორციელ ნაწილს, ხოლო "არა თავით თჳსით" ნიშნავს სიტყვის სულიერ ნაწილს). უფალი კი გვეუბნება უმჯობესია ჩემი წასვლაო, მაგრამ მერე რა უნდა მოხდეს? პასუხს ისევ ძე ღმერთი გვეუბნება:
"და მას დღესა შინა მე არარაჲ მკითხოთ. ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ რაოდენიცა-რაჲ სთხოოთ მამასა სახელითა ჩემითა,
მოგცეს თქუენ"
(იოვანე 16-23).
ორბუნებოვანი სიტყვის ხორციელი ნაწილის ჯვარცმის კანონით ძე წარვალს, მაგრამ "სახელითა ჩემითა", ანუ ამავე სიტყვის სახელით უნდა სთხოვოთ მამასო (სიტყვაში მყოფ მამაზეა საუბარი). რასაც სთხოვთ მამასო, მოგცემთ თქვენ ყოველსო! მაგრამ ძე ღმერთი გვეუბნება ამას თქვენ არ აკეთებთო:
"აქამომდე არარაჲ გითხოვიეს სახელითა ჩემითა. ითხოვდით და მოიღოთ"
(იოვანე 16-24).
შეიძლება ბევრს გაუკვირდეს, რას ნიშნავს ეს? რატომ ამბობს ძე ღმერთი: აქამომდე სახელითა ჩემითა არარაი გითხოვიეს მამისათვისო? პასუხი ელემენტარულია: მამა, რომელიც არის სიტყვისა თანა არავინ იცის. ეს კი ნიშნავს: ცოდნა მასზედ თუ რა არის სიტყვის სულიერი ნაწილის ძალი, არავის აქვს. ძე ღმერთი გასაგებად და პირდაპირ ამბობს:
"რამეთუ არა იციან მომავლინებელი ჩემი მამაჲ"
(იოვანე 16-3)
აქ უკვე ყველაფერი თვალნათლივ ჩანს: ძის წასვლის შემდეგ, სიტყვის სახელით უნდა ვეკითხებოდეთ მამას, რომელიც ამავე სიტყვისა თანა არს, მაგრამ ამას ვერავინ ვერ აკეთებს და ამას აქვს კონკრეტული ერთი მიზეზი: არავინ არ იცის მამა, რომელიც სიტყვისა თანა არს. კიდევ ერთხელ გავიმეორებ და ვიტყვი განმარტებულად:
"რამეთუ არა სიტყჳთა არს სასუფეველი ღმრთისაჲ, არამედ ძალითა"
(I კორინთელთა 4-20).
სიტყვით სასუფეველი არ არისო, სასუფეველი მოიპოვება ძალითა (სიტყვაში მყოფი მამითა და მისგან გამომავალი სულიწმიდით)
"არა პურითა ხოლო ცხონდების კაცი"
(მათე 4-4).
ცხონება არა პურით, არამედ განტეხილი პურით ხდება, ეს კი ნიშნავს: ცხონებას განტეხილი სიტყვა, ანუ ჯვარცმის კანონს დაქვემდებარებული სიტყვა იძლევა. საკმაოდ ვრცლად ვისაუბრე, რათა გამომეჩინა ინფორმაცია სასუფეველზე და ცხონებაზე. ყველამ უნდა გაიგოს, რომ ღმრთის სიტყვა ანუ წმიდა წერილი სასუფეველს პირდაპირ, ოდენ აღმოკითხვით არ იძლევა. მხოლოდ ჯვარცმის კანონის შესრულების შემდეგ იხსნება ამ წერილის სასუფევლის კარი. ზუსტად იგივე აზრია მოწოდებული ცხონებაზე, მაცხონებელი განტეხილი პური, ანუ ჯვარცმის კანონს დაქვემდებარებული წმიდა წერილია.
ამ ფონზე გავარჩიოთ რას წარმოადგენს წმიდა წერილი. ეს წერილი არის წერის ორი მექანიზმით დაწერილი ერთდროულად ორი ბუნების ინფორმაცია, სადაც სულიერ წერის მექანიზმით შესრულებულ ნაწილზე (წიგნი შინაგანი), გადაგებულია ხორციელი წერის მექანიზმით დატანილი ინფორმაცია (წიგნი გარეგანი). სულიერი ნაწილის დამფარავად გვევლინება გარეგანი წიგნი. იმისათვის, რომ გამოჩნდეს შინაგანი წიგნი, საჭიროა მოვკვდეთ ხორცითა მით ქრისტესითა. ეს კი ნიშნავს: წერილის ხორციელი წერის მექანიზმებით მოწოდებული ინფორმაციებიდან უნდა მოკვდეთ. როცა ამას შევძლებთ, მაშინ დაფარულობის მომცემი გარეგანი წიგნი ჩვენთვის ცნობიერად მოკვდება და დაგვრჩება მხოლოდ შინაგანი წიგნი! აი, აქედან უნდა გამოგვქონდეს ნაყოფი ღმრთისა. ამ ნაყოფის გამოღება ძალიან რთულია, მას დიდი საიდუმლო იცავს, რასაც ბიბლიური ტერმინით ჰქვია 7 ბეჭედი.
"და ვიხილე მარჯუენით საყდარსა ზედა მჯდომარისა მის წიგნი, დაწერილი შინაგან და გარეგან,
დაბეჭდული ბეჭდითა შჳდითა"
(გამოცხადება 5-1).
ბეჭედთა საიდუმლო ახსნილი არ არის, სასულიერო სწავლებამ კი წესით უნდა იცოდეს, რომ ბეჭედთა ახსნის გარეშე წმიდა წერილის სულიერ ინფორმაციათა კარი დახშულია და ამის გამო ეს წერილი გახსნილ წიგნად არ ითვლება.
"და ვიხილე ანგელოზი ძლიერი, რომელი ქადაგებდა ჴმითა დიდითა, ვითარმედ: ვინ-მე ღირს არს განღებად წიგნისა ამის და განჴსნად ბეჭედთა მისთა?"
(გამოცხადება 5-2)
"და ვერვინ შემძლებელ იყო ზეცათა შინა, არცა ქუეყანასა ზედა, არცა უფსკრულთა შინა განღებად წიგნისა მის,
და არცა მიხედვად მისა"
(გამოცხადება 5-3).
"და მე ვტიროდე ფრიად, რამეთუ არავინ იპოვა, რომელსამცა განეღო წიგნი იგი, ანუმცა მიეხედნეს მისა"
(გამოცხადება 5-4).
წმიდა წერილი თვითონვე გვიდასტურებს, რომ ამ წიგნის გახსნას ჭირდება 7 ბეჭდის საიდუმლოს ცოდნა. ამჟამად სასულიერო სწავლებამ არ იცის ეს საიდუმლო, ამიტომ წმიდა წერილი ითვლება გაუხსნელ წიგნად. ვთქვათ კიდევ უფრო კონკრეტულად: ვერცერთმა სწავლებამ ეს წიგნი ვერ გახსნა. ეს კი ძალიან დიდი პრობლემაა, რადგან გაუხსნელი წიგნი არც სასუფეველს იძლევა და არც ცხონებას.
ზემოთ უკვე ვახსენე სიტყვის ჯვარცმა (უფრო სიღრმისეულად იხ "სიტყვის ჯვარცმის საიდუმლო"). ჩემთვის უკვე ცნობილია, რომ 7 ბეჭედთაგან პირველი ბეჭედი არის ჯვარცმა. წმიდა წერილის (შინაგანი წიგნი) სულიერ ინფორმაციათა კარს ჯვარცმა ხსნის, სწორედ აქ არის სასუფევლის კარი. სასუფევლის კარის გახსნა და წიგნის გახსნა ერთიდაიგივე მოვლენაა. ასე, რომ წიგნის გახსნის გარეშე სასუფეველს ვერავინ დაიმკვიდრებს. სწორედ ამ წიგნის შინაგანი წერილის გახსნით ნეტარების მოპოვებას გულისხმობს გამოცხადება:
"ნეტარ არს, რომელი იკითხვიდეს და რომელნი ისმენდენ სიტყუათა ამის წინაწარმეტყუელებისათა და დაიმარხონ,
რაჲ-იგი მას შინა წერილ არს"
(გამოცხადება 1-3).
კარგად დაუკვირდით ფრაზას: რაჲ-იგი მას შინა წერილ არს, აქ შინაგან წერილზეა საუბარი, ვინც ამას ვერ აკეთებს არც ნეტარება და არც სასუფეველი მისთვის არ იქნებაო. დიდ შეცდომაში აღმოჩნდება ნებისმიერი სწავლება, თუ პიროვნება, რომელიც მიიჩნევს, რომ: 7 ბეჭდით დაბეჭდული, დღემდე გაუხსნელი წიგნის გახსნის გარეშე შეიძლება ცხონება და სასუფევლის დამკვიდრება. თუ ვინმე ფიქრობს, რომ წიგნის გახსნის გარეშე სასუფეველს დაიმკვიდრებს, მაშინ ასეთებისთვის განსაკუთრებით ვიტყვი: თუ არ აქვს მნიშვნელობა წიგნი გაიხსნება თუ არა, თუ არ აქვს მნიშვნელობა ბეჭდები აიხსნება თუ არა, მაშინ არაფრის მომცემი ყოფილა ეს წერილი, ამ წერილის გარეშე თუ ცხონებაა შესაძლებელი, მაშინ საერთოდ რაში ყოფილა საჭირო წმიდა წერილი? ერთადერთი წყარო, საიდანაც სიტყვაში მყოფი ძალი მიიღება არის წმიდა წერილი. კიდევ უფრო კონკრეტულად ვიტყვი: სიტყვაში მყოფი მამისაგან გამომავალი სულიწმიდით მადლის მიღება შესაძლებელია მხოლოდ წმიდა წერილიდან.
ვინც შეუდგება იმის მტკიცებას, რომ გაუხსნელი წიგნიდან შეიძლება ცხონება და სასუფევლის დამკვიდრება ის აღმოჩნდება სულიწმიდის მგმობელი. ყველამ კარგად უნდა გაითავისოს: სასუფეველი მიიღება ძალითა, რომელიც გაუხსნელი წიგნიდან არ გადმოდის. შესაბამისად ვინც იმას ამბობს, რომ სასუფეველი დამკვიდრებადია სიტყვაში მყოფი ძალის გარეშე, მაშინ ის გმობს ძალს, რომელიც თავის მხრივ სულიწმიდის გმობას უკავშირდება.
სასულიერო სწავლებამ იცის, რომ მეორედ მოსვლისას ბეჭდების საიდუმლო აიხსნება, შესაბამისად ისიც იცის, რომ წიგნიც გაიხსნება, მაგრამ ვერ გაუანალიზებია რა განსხვავებაა გახსნილ და გაუხსნელ წიგნს შორის. მათთვის, ამ სხვაობის ზუსტად აღსაქმელად, ერთ შეკითხვას დავსვამ: დავუშვათ მოვიდა მეორედ მოსვლის უფალი და როგორც წერილში წერია ახსნა ბეჭდების საიდუმლო, შემდეგ გახსნა კიდეც ეს წიგნი, ამის შემდეგ უფლის მიერ გახსნილი წიგნიდან მოწოდებული ინფორმაციები და დღევანდელი სწავლებით გაუხსნელი წიგნიდან მოწოდებული ინფორმაციები ერთნაირი აღმოჩნდება? რათქმაუნდა არა!
ამის შემდეგ გაჩნდება ბევრი ახალი კითხვა, მაგალითად ერთერთი ასეთი: თუ უფლის მიერ გახსნილი წიგნიდან მოწოდებული ინფორმაციები და სასულიერო სწავლების მიერ მოწოდებული ინფორმაციები იქნება სხვადასხვა, მაშინ რომელი მათგანი იქნება სწორი და რომელი მცდარი? რამდენიც არ უნდა ვიმსჯელოთ, რამდენი კითხვაც არ უნდა დავსვათ, წმიდა წერილის მოცემულობას, რომ ეს წიგნი ამჟამად გაუხსნელია ვერსად ვერ გავექცევით. ყველამ გარკვევით და ზუსტად უნდა იცოდეს, რომ წიგნის გაუხსნელობა წარმოადგენს სასუფეველში შესასვლელ დახშულ კარს. რადგან ეს წიგნი დღეს სასულიერო სწავლებისთვის გაუხსნელია, ამიტომ ამბობს სახარება:
"ვაჲ თქუენდა, მწიგნობარნო და ფარისეველნო ორგულნო, რამეთუ დაჰჴშავთ სასუფეველსა ცათასა წინაშე კაცთა;
თქუენ შე-არა-ხუალთ და შემავალთა უტევებთ არა შესლვად"
(მათე 23-14).
ვაი იმასო, ვინც ვერ ხსნის წიგნს და არც სხვას აძლევს უფლებას გახსნას წიგნიო. გაუხსნელი წიგნით კი ცათა სასუფეველი დახშულია, ამიტომ იქ ვერც თვითონ შედის და არც სხვას აძლევს შესაძლებლობას შევიდეს შინაგანი წიგნის ინფორმაციებში. აქ საგულისხმოა ტერმინი სასუფეველი ცათა. რატომ ცათა? გავიხსენოთ უფლის მიერ ნაკარნახები მთავარი ლოცვა, მამაო ჩუენო, რომელი ხარ ცათა შინა... აქ ყველაფერი დღესავით ნათელია: ცათა სასუფეველი არის არა იპოსტასი ძით, არამედ ცათა შინა მყოფი მამით. ძე არის სიტყვა, ხოლო სიტყვაში მყოფი მამა და მისგან გამომავალი სულიწმიდა არის ძალი. კიდევ ერთხელ გავიმეორებ:
"რამეთუ არა სიტყჳთა არს სასუფეველი ღმრთისაჲ, არამედ ძალითა"
(I კორინთელთა 4-20).
სასულიერო სწავლებამ უნდა გაიგოს ერთი ელემენტარული ჭეშმარიტება: გაუხსნელი წიგნი არის ცათა სასუფეველის დახშული კარი. ეს კარი იხსნება ძალით, ანუ სიტყვაში მყოფი მამით. ეს მამა არ იცის სასულიერო სწავლებამ, ამას თვითონ უფალი ამბობს:
"რამეთუ არა იციან მომავლინებელი ჩემი მამაჲ"
(იოვანე 16-3)
ათასწლეულებია უფალი გვეუბნება: ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ რაოდენიცა-რაჲ სთხოოთ მამასა სახელითა ჩემითა, მოგცეს თქუენ“, მაგრამ ამას არავინ არ აკეთებს, შესაბამისად უფლის საყვედურიც იქვე წერია:
"აქამომდე არარაჲ გითხოვიეს სახელითა ჩემითა".
ცათა სასუფევლის დასამკვიდრებლად ბიბლიური წერით მოწოდებულია ერთადერთი გზა: უნდა გავარკვიოთ რა არის სიტყვაში მყოფი მამა და მისგან გამომავალი სულიწმიდა, შემდეგ სიტყვის სახელით (სახელითა ჩემითა) უნდა ეთხოვოს ამ მამას, მამა კი, რაოდენი რაი არ უნდა ვთხოვოთ მოგვცემს ჩვენ. ამ გზით, მამიდან მისაღებ ინფორმაციებს ბიბლიური ტერმინით ჰქვია: აღთქუმაი მამისა და ამას თვითონ უფალი გვამცნებს:
"და თანა-ექცეოდა მათ და ამცნებდა: იერუსალჱმით ნუ განეშორებით, არამედ მოელოდეთ აღთქუმასა მამისასა,
რომელი გესმა ჩემგან"
(საქმე 1-4).
გასაგებია, რომ უფალი გვეუბნება, ნუ განეშორებით იერუსალემსო, ასევე გასაგებათ ამბობს მამის აღთქმის მოლოდინში იყავითო. მაგრამ სწავლება ვერ მიხვდა, რომ ამ აღთქმის მიღება სიტყვაში მყოფი მამიდან ხდება. ამ ფონზე კითხვას დავსვამ: რატომ არ უნდა განვეშოროთ იერუსალემს? რატომ უნდა მოველოდეთ აღთქუმასა მამისასა? პასუხი იქვე წერია:
"რომელთაცა წარუდგინა თავი თჳსი ცხოველი შემდგომად ვნებისა თჳსისა მრავლითა სახითა,
ორმეოცთა დღეთა ეჩუენებოდა მათ და ეტყოდა სასუფეველისათჳს ღმრთისა"
(საქმე 1-3)
ეს ყველაფერი საჭიროა ცათა სასუფევლისათვის, ასეთი რამ შესაძლებელია მხოლოდ სიტყვის ჯვარცმის კანონის შესრულების შემდეგ (შემდგომად ვნებისა თჳსისა). მაგრამ დღეს ფაქტი რჩება ფაქტად:
1. სასულიერო სწავლება არ არის მამის აღთქმის მოლოდინში
2. ის განშორებულია იერუსალემს
(სასულიერო სწავლებამ ქვეცნობიერად იცის, რომ II იერუსალემი საქართველოა, მაგრამ ქართული ენისა და ქართული ცნობიერების დაჯერება არა აქვს, ანუ ამით ცნობიერად განშორებული არის ზეციურ იერუსალემს. ერთადერთი სარწმუნო ენის დაჯერება არ შეუძლია, ანუ რწმენა არ აქვს. ეს არაა სახუმარო სიტყვები, დიახ! სასულიერო სწავლება არ არის ენის რწმუნებაში, ანუ არ არის რწმ-ენაში)
3. არ იცის მამა, რომელიც არის სიტყვისა თანა
4. არ იცის ძალი, რომელიც მამისაგან გამომავალი სულიწმიდით მიიღება
5. არ იცის 7 ბეჭდის საიდუმლო
6. ვერ გახსნა წიგნი და მისი სწავლება მიმდინარეობს გაუხსნელი წიგნიდან
7. არ იცის, რომ სასუფევლის კარი მათთვის დახშულია, იქ ვერც თვითონ შედის და არც სხვას უშვებს.
ამათ გარდა კიდევ ძალიან ბევრი საკითხის ჩამოთვლა შეიძლება, რომელის ცოდნა არ აქვს სასულიერო სწავლებას, მაგრამ ამ ეტაპზე ვთვლი, რომ ჩამოთვლა საკმარისია. მაგრამ ერთს მაინც ავღნიშნავ: ძალიან ბევრ მოძღვარს ვესაუბრე, კერძო საუბრებში ყველამ კარგად გაიგო, რომ აქ ჩამოთვლილი პუნქტები სწორია, მაგრამ საუბრის დასრულების შემდეგ გამოჩნდა სრული გულგრილობა, ვითომ ეს საკითხები მათ არ ეხებათ, ვითომ სასულიერო სწავლებას ყველაფერი წესრიგში აქვს. წიგნი გაუხსნელია, მაგრამ ამით არაფერი არ ფუჭდება...
სავალალოა ყველაფერი ეს, ამ სწავლებას დაკარგული აქვს შიში უფლისა. იმ შიშს ვგულისხმობ, რომელიც წესით სიბრძნის დასაბამი უნდა იყოს.
"დასაბამი სიბრძნისა შიში უფლისაჲ"
(ფსალმუნი 110-10).
შიში უნდა გაჩნდეს, შიში იმისა, რომ წიგნი ვერ გავხსენით, გაუხსნელი წიგნი კი არ არის სასუფევლის მომცემი. შიშმა უნდა გააჩინოს კითხვა: სასულიერო სწავლება რას ასწავლის, თუ ამ სწავლებას არ შეუძლია წიგნის გახსნა? ერთი ქართული ფილმისა არ იყოს: რაში გვჭირდება გზა, თუ ტაძრამდე არ მიგვიყვანს? თუ სასუფევლის კარი ამ სწავლებისთვის დახშულია, მაშინ რაში გვჭირდება ასეთი სწავლება?
"ნეტარ არს და წმიდა, რომელსა აქუნდეს ნაწილი აღდგომასა მას შინა პირველსა. მათ ზედა მეორესა მას სიკუდილსა არა აქუს ჴელმწიფებაჲ, არამედ იყვნენ მღდელ ღმრთისა და ქრისტესა, და სუფევდენ მის თანა ათასსა მას წელსა"
(გამოცხადება 20-6).
აქ საგულისხმოა რას ნიშნავს მეორე სიკვდილი? გარდა ამისა აქ კარგად არის მოცემული კრიტერიუმი: ნეტარი და წმიდა. იმისათვის, რომ მეორე სიკვდილს არ ჰქონდეს ხელმწიფება ჩვენს ზედა და გვქონდეს წილი აღდგომასა მას შინა პირველსა აუცილებელი პირობაა: ვიყოთ გამომეძიებელი ღმრთისა, ანუ სიტყვის გამომეძიებლობას უნდა ვეწეოდეთ. სიტყვის სახელით უნდა ვეკითხებოდეთ სიტყვაში მყოფ მამას და მისგან გამომავალი სულიწმიდით უნდა ვღებულობდეთ მამის აღთქმას. მაგრამ ამის გამკეთებელი არავინ არის! ზუსტად ამას მოწმობს პავლე მოციქულის ეს სიტყვები:
"ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: არავინ არს მართალ არცაღა ერთ"
(ჰრომაელთა 3-10).
"არავინ არს გულისჴმისმყოფელ, არავინ არს გამომეძიებელ ღმრთისა"
(ჰრომაელთა 3-11).
ღმერთი სიტყვაა, შესაბამისად გამომეძიებლობა ღმრთისა ნიშნავს სიტყვის გამომეძიებლობას. ხომ ხედავთ რას ამბობს წერილი, ასეთი არავინაა, ერთიც კი არ არისო. ეს ცნობიერი პროცესია, რომელიც პირდაპირ უკავშირდება წიგნის გახსნას. არ ვართ გამომეძიებელი სიტყვისა და შესაბამისია შედეგიც: წიგნი არ არის განღებული, ამის გამო მეორე სიკვდილს აქვს ხელმწიფება ჩვენზედა. მაინც რა არის მეორე სიკვდილი? როგორ უნდა გვესმოდეს იგი? პასუხს წერილი გვაძლევს:
"ხოლო მოშიშთა და ურწმუნოთა და ცოდვილთა და საძაგელთა და კაცისმკლველთა და მეძავთა და მწამლველთა და კერპთმსახურთა და ყოველთა მტყუვართაჲ ნაწილი მათი იყოს ტბასა მას ცეცხლითა და წუნწუბითა მოტყინარესა,
რომელ არს სიკუდილი იგი მეორე" (გამოცხადება 21-8).
კლასიკურად ნაჩვენები სურათია, მეორე სიკვდილის ხელმწიფება მათზე ვრცელდება ვინც ვერ ცხონდა. სასულიერო სწავლება ამბობს ცხონებით ბევრი ცხონდა, ბევრი არიან ასეთებიო. მაგრამ პავლე მოციქული მათ არ ეთანხმება და ამბობს: არცაღა ერთ! ანუ ერთიც არ არის ასეთიო. ისმის კითხვა მაინც რატომ? რატომ ერთიც კი არ არის ასეთი? პასუხი წიგნის გაუხსნელობაშია. აი, ეს შეიქმს ცოდვას! სწორედ გაუხსნელი წიგნია მიზეზი მეორე სიკვდილის არსებობისა. მხოლოდ მეორედ მოსვლის ჟამს, უფლის მიერ ხდება ბეჭედთა ახსნაც და წიგნის გახსნაც. ამის შემდეგ ხდება განსაკუთრებული რამ:
"და აჴოცოს ყოველივე ცრემლი თუალთაგან მათთა, და სიკუდილი არღარა იყოს, არცა გლოვაჲ, არცა ღაღადებაჲ,
არცა ტკივილი, რამეთუ პირველნი იგი წარჴდეს"
(გამოცხადება 21-4).
აი, გამოჩნდა, თუ რას იწვევს წიგნის გახსნა! წიგნის გახსნას მოზდევს მეორე სიკვდილის დათრგუნვა. დიახ, ეს ძალიან საინტერესო და ლამაზი საიდუმლოა: სიკვდილითა სიკვდილისა დათრგუნვა! (ეს ძალიან დიდი სიღრმეების მქონე თემაა, აქ ვერ განვავითარებ ამ საკითხს). მაგრამ ფაქტი ერთია, მეორე სიკვდილი, რომელსაც ხელმწიფება აქვს ჩვენზედა, წიგნის გახსნით ითრგუნება. ეს ცნობიერი პროცესია და უთითებს, რომ წიგნის გახსნის გარეშე კაცობრიობა ცნობიერად ბნელში ზის. მეორედ მოსვლის მოვლენა გამოაჩენს ნათელს, რომელიც წიგნის გახსნით იწყება:
"ერი რომელი სხდა ბნელსა, იხილა ნათელი დიდი, და რომელნი სხდეს სოფელსა და აჩრდილთა სიკუდილისათა,
ნათელი აღმოუბრწყინდა მათ"
(მათე 4-16).
ამ ციტატით ყველაფერი კარგად არის ნაჩვენები: ცნობიერი სიბნელე, რომელსაც თან ახლავს სიკვდილი და შემდეგ მოზდევს ნათელის გამოჩინება.
სიტყვაა უფალი, სიტყვის ნათელი მისი სულიერი მოწყობაა. კონკრეტულად კი: მამა რომელი არს სიტყვისა თანა და მისგან გამომავალი სულიწმიდა წარმოადგენენ სიტყვის წიაღში არსებულ ნათელს. ეს ნათელი გამოჩინდება მხოლოდ ძე ღმერთის, ანუ სიტყვის ჯვარცმის კანონით. ამ დროს კვდება სიტყვის ხორციელება, რომელიც ამთავრებს მეორე სიკვდილის ხელმწიფებას. ესაა პროცესი: მოვკვდეთ ხორცითა მით ქრისტესითა! ამ დროს ხორციელი სიტყვის ჯვარცმაში ითრგუნება სიკვდილი. ამას ათასწლეულებია ვამბობდით: სიკვდილითა სიკვდილისა დამთრგუნველი! მაგრამ ამ სიტყვათა შინაარსი არ გვესმოდა. სიტყვის ჯვარცმის კანონი კლავს სიტყვის ხორციელ ნაწილს, ეს პროცესი წაართმევს ხელმწიფებას მეორე სიკვდილს და განაქარვებს მას. ჯვარცმის კანონის შემდეგ სიტყვის სახელით უნდა ვთხოოთ მის თანა მყოფ მამას და უნდა მივიღოთ მისგან მამის აღთქმის ნათელი, სწორედ ისაა ძალი, რომელიც გაგვიხსნის სასუფევლის კარს. ესაა ხსნა, რომელიც სიტყვის ჯვარცმიდან არის გამომავალი. ათასწლეულებია ამ სხნას ელოდება კაცობრიობა, მაგრამ ჯერ ვერ გარკვეულა ხსნა რაშია. ჩემი განვითარებული მსჯელობით გამოდის, რომ სიტყვა ხორციელი (თავით თვისით) ვერ გვაძლევს ჭეშმარიტ ინფორმაციებს, ამის გამო სასუფეველს ის ვერ იძლევა. ახლა შევხედოთ რას გვეუბნება თვითონ უფალი:
"უკუეთუ მე ვწამებდე თავისა ჩემისათჳს, წამებაჲ ჩემი არა არს ჭეშმარიტ"
(იოვანე 5-31).
უფლის ეს სიტყვებია ჩემი დასტური, ხორციელი სიტყვა არ იძლევა ჭეშმარიტებას, შესაბამისად უკვე გასაგები უნდა იყოს რას ნიშნავს: არა სიტყვითა არს სასუფეველი ღმრთისა. უფალი იმასაც გვითითებს სად დევს ჭეშმარიტება:
"სხუაჲ არს, რომელი წამებს ჩემთჳს, და უწყი, რამეთუ ჭეშმარიტ არს წამებაჲ მისი, რომელსა წამებს ჩემთჳს"
(იოვანე 5-32).
აქ იგულისხმება სიტყვაში მყოფი მამა, უფალი გარკვევით ამბობს: მე მამის გარეშე (თავით თვისით) ვერ ვწამებ ჭეშმარიტებასო, მამა, რომელი არს ჩემ თანა ის წამებს ჩემთვის და მისი წამებაა ჭეშმარიტიო! ამ ფონზე ყველა ძალიან კარგად უნდა მიხვდეს რატომ ამბობს უფალი:
"უმჯობეს არს თქუენდა, რაჲთა მე წარვიდე; უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინის-მცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა"
(იოვანე 16-7).
იპოსტასური ძის ჯვარცმა (სიტყვის ჯვარცმა) იმიტომ არის მამის ნება, რომ სიტყვის ხორციელი ნაწილის წასვლით, წარმოჩინდება ამავე სიტყვაში მყოფი მამა. ჩვენთვის უმჯობესია მივიღოთ არა ძით ნათქვამი, არამედ მამით დამოწმებული ინფორმაციები. უნდა მივხვედრილიყავით: ძე სიტყვაა, სიტყვა (თავით თვისით) სასუფეველს ვერ იძლევა. რადგან არა სიტყვითა არს სასუფეველი, ამიტომ სიტყვის ჯვარცმის კანონი უნდა შესრულდეს: ჩვენ უნდა მოვკვდეთ ხორცითა მით ქრისტესითა, ამ დროს ძე წარვალს! ამბობს კიდეც უმჯობესია თქვენთვისო, შემდეგ უნდა მივიღოთ მამის აღთქმა, რომელიც არს ძისა თანა, რომლის მოწმობაა ჭეშმარიტი. ეს არის წერილის სულიერი წერის ფუნდამენტალური საიდუმლო, ეს საიდუმლო პირდაპირ კავშირშია მეორედ მოსვლასთან და ბეჭდების საიდუმლოსთან. ამ საკითხში გაურკვევლობით წიგნი არ იხსნება, შესაბამისად წიგნის გაუხსნელობით მეორე სიკვდილს აქვს ხელმწიფება ჩვენზედა. ეს გზა სასუფეველს ვერ იძლევა. სწორ გზას გვიჩვენებს უფალი, მაგრამ ეს გზა ჯერ ვერავინ დაინახა:
"სიტყუათა რომელთა გეტყჳ თქუენ, თავით ჩემით არა გეტყჳ, არამედ მამაჲ ჩემი, რომელი ჩემ თანა არს, იგი იქმს საქმესა"
(იოვანე 14-10)
გარკვევით უთითებს უფალი: მე თავით თვისით ვერაფერს გეუბნებითო! ჩემში მყოფი მამა იქმს საქმესაო. დღეს უფლის სახელით ამ მამას არავინ არაფერს ეკითხება. ესაა ერთადერთი სწორი გზა, ძე ღმერთის სახელით ვსთხოოთ ძისა თანა მყოფ მამას და მისგან მივიღოთ პასუხები. რატომ არ გვესმის უფლისა, რომელიც ამბობს:
"აქამომდე არარაჲ გითხოვიეს სახელითა ჩემითა. ითხოვდით და მოიღოთ"
(იოვანე 16-24).
რატომ არ გვესმის, რომ ამას ვერ ვაკეთებთ ერთი მარტივი მიზეზის გამო, რომელსაც თვითონ უფალი გვითითებს:
"რამეთუ არა იციან მომავლინებელი ჩემი მამაჲ"
(იოვანე 16-3).
ეს თემა არ არის ზედაპირულად, სხვათაშორის და ცალი ყურით მოსასმენი. ჩემგან გაცემული განმარტებით, რომ სასულიერო პირები თავისი სწავლების გამო სასუფეველს ვერ იმკვიდრებენო, იწვევს დიდ გაკვირვებას. გაკვირვება მსუბუქად ნათქვამია, თორემ ძალიან მკაცრი დამოკიდებულება აქვთ საკითხთან, მეუბნებიან კიდეც მკაცრად: როგორ შეიძლება დღევანდელი სწავლება არ იძლეოდეს ცხონებასო, ასეთ სისულელეს რატომ ამბობო. ზემოთ უკვე ჩამოვაყალიბე, რომ სასუფევლის ვერ დამკვიდრების მიზეზი წიგნის გაუხსნელობაშია. ახლა კი იგივე საკითხზე სათქმელს სხვა მხრიდან ვიტყვი.
სიტყვაა ღმერთი, ამ ღმერთს ორი ბუნება აქვს, სიტყვის ხორციელ ბუნებას განასახიერებს მელნით ნაწერი (წიგნი გარეგანი), იმას, რასაც თვალით ვუყურებთ. ხოლო სულიერ ბუნებას განასახიერებს სულით ნაწერი (წიგნი შინაგანი). ის სიტყვაში მყოფი მამითა და მისგან გამომავალი სულიწმიდით არის წარმოდგენილი, რომელიც სიტყვის წიაღში უხილავად იმყოფება (ჩემი წიგნიდან იხ. სულიერი წერის სტრუქტურა, სადაც მტკიცებულებებით არის წარმოდგენილი, რა არის სიტყვაში მყოფი მამა, რა არის მისგან გამომავალი სულიწმიდა). როცა წერილს ვკითხულობთ მხოლოდ მელნით ნაწერით, მაშინ სიტყვის ხორციელ ბუნებაში ვიმყოფებით. ეს წერილის ოდენ აღმოკითხვაა, რომელზედაც იოვანე ოქროპირი ბრძანებს:
"ღმერთო ჩემო, რაჲთა განმინათლო გონებაჲ ჩემი და საცნობელნი წმიდისა მეცნიერებისა შენისანი, არა ოდენ აღმოკითხვად წერილისა, არამედ ყოფადცა მისა, რაჲთა არა დასასჯელად თავისა თჳსისა წმიდათა ცხორებასა და სიტყუათა აღმოვიკითხვიდე"
(ი. ოქროპირის ლოცვა)
გარკვევითაა ნათქვამი, რომ ოდენ აღმოკითხვა თავის დასასჯელიაო. საჭირო ყოფილა: წმიდისა მეცნიერებით ყოფადცა მისსა, იგულისხმება წმიდა წერილის სულიერ წიაღში ყოფნა. კიდევ უფრო კონკრეტულად განვმარტოთ, რა საიდუმლოსთან გვაქვს საქმე:
"რამეთუ სამნი არიან, რომელნი წამებენ ცათა შინა: მამაჲ, სიტყუაჲ და სული წმიდაჲ; ესე სამნი ერთ არიან"
(I იოვანე 5-7).
აქ აშკარად ჩანს სიტყვის სამება, ისიც აშკარად ჩანს, რომ მამა და სულიწმიდა სიტყვისა თანა არიან. ამ სამებიდან ხილულად ჩანს სიტყვის სხეული (მელნით ნაწერი, მისი ხილული მხარე), ხოლო მამა და სულიწმიდა უხილავად არიან ამავე სიტყვაში და ისინი წარმოადგენენ სიტყვის სულიერ მხარეს. იოვანე ოქროპირი გვეუბნება, თუ წმიდა წერილის წაკითხვა გინდათ, მაშინ მას უნდა იკითხვიდეთ ხელად მიღების წესითო. ამ დროს წერილი არა ოდენ სიტყვის სხეულით უნდა აღმოიკითხოთ, არამედ სრული სამებითო.
"და შენდა შვენის დიდება თანა მამით და სულით წმიდითურთ, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამენ"
წერილში ყოფადცა ნიშნავს: წერილის აღმოკითხვას "თანა მამით და სულით წმიდითურთ".
წიგნი გარეგანი (გამოცხადება 5-1) არის ხილული მხარე წერილისა, რომელსაც ბიბლიური ტერმინითვე ჰქვია მელნით ნაწერი წიგნი. ეს წიგნი ხორციელი ნაწილია წერილისა და განასახიერებს ხორცს (სიტყვის ხორციელი ნაყოფი).
წიგნი შინაგანი (გამოცხადება 5-1) არის უხილავი მხარე წერილისა, რომელსაც ჰქვია სულით ნაწერი წიგნი. ეს ნაწილი წერილის სულიერი მხარეა, რომელიც წარმოდგენილია მამითა და სულიწმიდით და განასახიერებს წერილის სულს.
გარეგანი წიგნით აზროვნება, წიგნის ხორციელი ნაწილით აზროვნებაა, რომელსაც ბიბლიურად ჰქვია ზრახვაჲ ხორცთაჲ.
შინაგანი წიგნით აზროვნებას ჰქვია ზრახვაჲ სულთაჲ. ამ განმარტებების ფონზე პავლე მოციქულს მოვუსმინოთ:
"რამეთუ ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ სიკუდილ არს, ხოლო ზრახვაჲ იგი სულისაჲ ცხორება არს"
(ჰრომაელთა 8-6).
აი, ახლა, პავლე მოციქულის ამ სიტყვებით ყველაფერი ზუსტად დალაგდა: რა არის სიკვდილი, სად დევს ცხორება, რას ნიშნავს ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ, რა არის ზრახვაჲ იგი სულისაჲ.
აღარავისათვის აღარ უნდა დარჩეს გაუგებარი, ყველა უნდა მიხვდეს, რომ ზრახვაჲ იგი სულისაჲ გამოდის სიტყვის სულიერი წიაღიდან, რომელიც სიტყვაში მყოფი მამითა და მისგან გამომავალი სულიწმიდით მიიღება, მას ბიბლიური ტერმინით ჰქვია ძალი. აი, აქ დევს ცხორება! სიტყვის ამ წიაღს სასულიერო სწავლება არ იცნობს, ამიტომ ვერ ზრახავს სულისას და შესაბამისად ვერ იმკვიდრებს სასუფეველს.
დღევანდელი სასულიერო სწავლების საფუძველი არის სიტყვის ის ნაწილი, რომელიც წარმოდგენილია მამისა და სულიწმიდის გარეშე. ეს ნაწილი არის ხორციელი მხარე სიტყვისა. წმიდა წერილით მოწოდებულია მხოლოდ ორი ზრახვა, შესაბამისად ვინც სულისას ვერ ზრახავს, მისი გონება ხორციელ ზრახვაშია.
სასულიერო სწავლება სულისას ვერ ზრახავს, მისი მოძღვრება სიტყვის ხორციელი ნაწილიდან მიღებული ცნობიერებაა, რასაც ჰქვია ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ, სწორედ ესაა მიზეზი, რომ მათ ვერ გახსნეს წიგნი, სწორედ ესაა მიზეზი, რომ მეორე სიკვდილს აქვს ხელმწიფება ჩვენზედა. ათასწლეულებია გვეუბნება პავლე მოციქული:
"მოჰკუედით შჯულისაგან ჴორცითა მით ქრისტესითა... რაჲთა ნაყოფი გამოვიღოთ ღმრთისა"
(ჰრომაელთა 7-4).
მაგრამ ეს დღემდე არავის შეუსრულებია, ამ მიზეზის გამო ამბობს პავლე მოციქული:
"არავინ არს მართალ არცაღა ერთ"
(ჰრომაელთა 3-10).
"არავინ არს გამომეძიებელ ღმრთისა"
(ჰრომაელთა 3-11).
მეორედ მოსვლა არის პროცესი, როცა ბეჭედთა საიდუმლოთი დაბეჭდული წიგნი უნდა გაიხსნეს, ამ დროს სიტყვის ხორციელი ნაწილი ჯვარცმის კანონით უნდა წარვიდეს, რასაც მოჰყვება ნუგეშინის-მცემელის ანუ სული იგი ჭეშმარიტებისაჲს სიტყვის წიაღიდან მოსვლა ჩვენდა, რომელი "არა იტყოდის თავით თჳსით", ის სიტყვაში მყოფი მამისაგან გამომავალი იქნება. ამ დროს სიტყვა მოკვდება ხორცითა და ამ სიკვდილით დაითრგუნება ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ, ამით შესრულდება პირობა: სიკვდილითა სიკვდილისა დათრგუნვა. ამით დამარცხდება კაცობრიობის უკანასკნელი მტერი "სიკვდილი".
"და სიკუდილი არღარა იყოს"
(გამოცხადება 21-4).
ეს სიკვდილი გამოწვეული იყო სიტყვის ჯვარცმის კანონის შეუსრულებლობით, სიტყვის ხორციელი ნაწილით ზრახვა იწვევდა იმას, რომ მეორე სიკვდილს ხელმწიფება ჰქონდა ჩვენზედა. დგება დრო, როცა კაცობრიობამ უნდა შეძლოს კვდომა ხორცითა მით ქრისტესითა, რადგან
"რამეთუ ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ მტერობა არს ღმრთისა"
(ჰრომაელთა 8-7).
ძალიან დიდი საიდუმლოსთან გვაქვს საქმე. ეს წერილი ორი ძის ტაძარია, ერთია ძე წარწყმედისა, მეორე კი ძე მშვიდობისა. თუ გვინდა ნაყოფი გამოვიღოთ ღმრთისა, მაშინ უნდა მოკვდეთ ხორცითა მით ქრისტესითა! მართალია სიტყვაა უფალი, მაგრამ ხორციელი მხარე სიტყვისა არის ძე წარწყმედისა, რომლის რიცხვი ზუსტად 666-ია. სიტყვის ამ ნაწილით ზრახვა მტერობაა ღმრთისა. სიტყვის სულიერი ნაწილი არის ძე მშვიდობისა, რომლის გამოჩენაც ჰკლავს მაცდურობის სათავეს, ანუ ძეს წარწყმედისას. ამ დროს სიტყვა მოკვდება ხორცითა და ამით ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ, რომელ არს სიკუდილი, ითრგუნება. შემდეგ:
"მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, გიძღოდის თქუენ ჭეშმარიტებასა ყოველსა"
(იოვანე 16-13).
ეს კი სიტყვის სულიერი ნაწილის ჩვენთან მოსვლა იქნება, რომელიც თავისი სულიერი ბუნებით დღემდე არ ჩანდა, ის პირველად თავისიანებთან მივა, მერე ყველა გაიგებს რას ნიშნავს სიტყვები:
"ერი რომელი სხდა ბნელსა, იხილა ნათელი დიდი, და რომელნი სხდეს სოფელსა და აჩრდილთა სიკუდილისათა,
ნათელი აღმოუბრწყინდა მათ"
(მათე 4-16).
ეს ერი ამჟამად გალახულია, დამდაბლებულია და გატიალების სიბილწეს წალეკილი აქვს მისი ღირსება, მაგრამ ასე აღარ გაგრძელდება: ძე მშვიდობისა მასთან მივა
"და აჴოცოს ყოველივე ცრემლი თუალთაგან მათთა, და სიკუდილი არღარა იყოს, არცა გლოვაჲ, არცა ღაღადებაჲ, არცა ტკივილი" (გამოცხადება 21-4).
ეს ძე, მეორედ მოსვლის უფალია, რომელიც არის სიტყვის სულიერი ნაწილის ძალი. ის მამით და მამისაგან გამომავალი სულიწმიდით მოვლინებული სიტყვაა, რომელიც ქართული დამწერლობითი სისტემიდან მოევლინა. იმ დროს, იმ ჟამს ეს დამწერლობითი სისტემა დიდებით გამოჩნდება, იტყვის: ვიყავი მკვდარი და აჰა ცოცხალი ვარ უკუნითი უკუნისამდე, იმასაც იტყვის, რომ:
"მე ვარ ანი და ჰოე"
"მე წყურიელსა მივსცე წყაროჲსა მისგან წყლისა ცხოველისა უსასყიდლოდ"
(გამოცხადება 21-6).
ეს კი, ის დამწერლობითი სისტემაა, რომლის საზომი ზეციური იერუსალემის ზღუდეაო
"ზღუდე მისი ას ორმეოც და ოთხი წყრთაჲ საზომითა კაცისაჲთა"
(გამოცხადება 21-17)
ვინც დაიჯერებს, მას ყველაფერს მივცემო
"რომელმან სძლოს, მივსცე მას ესე ყოველი და ვიყო მისა ღმერთ, და იგი იყოს ჩემდა ძე"
(გამოცხადება 21-7)
ხოლო ვინც არ დაიჯერებს, მისი ადგილი მეორე სიკვდილთან იქნებაო!
"ხოლო მოშიშთა და ურწმუნოთა და ცოდვილთა და საძაგელთა და კაცისმკლველთა და მეძავთა და მწამლველთა და კერპთმსახურთა და ყოველთა მტყუვართაჲ ნაწილი მათი იყოს ტბასა მას ცეცხლითა და წუნწუბითა მოტყინარესა,
რომელ არს სიკუდილი იგი მეორე" (გამოცხადება 21-8).
სიტყვის სულიერი ნაწილის ძალი, არ არის მჯერა არმჯერას თამაში. ის მკაცრი, გაზომილ გაწონილი სისტემის მეცნიერული საფუძველია. ამ სისტემას მასთან ზიარების მხოლოდ ორი დამოკიდებულება აქვს:
1. ან გვესმის ეს საიდუმლო და ასეთებისთვის შინაგან და გარეგან ნაწერი წიგნი გახსნილია
2. ან არ გვესმის ეს საიდუმლო და ასეთებისათვის ეს წიგნი გაუხსნელია
ყველამ თავის თავს უნდა დაუსვას მთავარი შეკითხვა, სად უნდა, რომ იდგეს:
გახსნილ წიგნთან?
თუ გაუხსნელ წიგნთან?
P.S.
ადამიანი არ არის კვდომადი, ის გარდაცვალებადია, სიკვდილი არის არცხონება. სული მარადიულია, რომელიც არასდროს არ კვდება. ყველაზე დიდი სასჯელი რაც კაცთმოყვარე ღმერთს დაუწესებია არის ცეცხლთან დაკავშირებული წვა. მაგრამ გარდაცვლილ ადამიანს, რომელსაც ხორციელი სხეული აღარ აქვს, ცეცხლმა რა უნდა დაუშაოს? ქართულ ენას აქვს პასუხი რა მოვლენასთან გვაქვს საქმე, ენა ამბობს: სირცხვილით დავიწვი. სწორედ ეს არის ყველაზე დიდი სასჯელი, რომლითაც ისჯება ადამიანი. სირცხვილი! რომელიც უღმერთოს არასდროს აქვს. მაგრამ ქართულ ენას ამასზედაც აქვს პასუხი. ჩვენ ხომ ყველა ვამბობთ გარდაცვლილზე, გაანათლოს ღმერთმა! ზუსტად ასე ხდება: ღმერთი აუცილებლად გაანათლებს და მიიყვანს ცნობიერად იმ სიმაღლემდე, რომ შემდეგ ამ სირცხვილით წვას მთელი სიგრძე სიგანით იგრძნობს. წარმოუდგენლად დიდი სასჯელია სირცხვილი. მის შეგრძნებას ცოდნა უნდა! როცა ის ცოდნა გამოჩნდება, რომელიც სირცხვილს გაგრძნობინებს, მერე გახდება ის წარმოუდგენლად მძიმე. ამიტომ არის საჭირო განათლება, რადგან ისეთი დიდი სასჯელის თავიდან აცილება, როგორიცა არის სირცხვილი, მხოლოდ სათანადო ჭეშმარიტი განათლებით არის შესაძლებელი.
ზაალ ლომსიანიძე, წმიდე წერილის მეცნიერული კვლევის საზოგადოება:
"მეცნიერება უკეთესი მომავლისთვის"