რუსთაველი გვითითებს 40 ასონიშნის კარს, ჩვენ კი ვერ ვხვდებით. ისევე, როგორც იესო გვეუბნება მე თქვენ კართან ვდგავარ, გიკაკუნებთ, თქვენ კი არ მიშვებთ. თუ ეს კარი ვერ გავაღეთ, ისე იესო ჩვენთან ვერ შემოვა.
ასევე საყურადღებოა ი. ზოსიმეს მითითებაც, გვითხრა: ლაზარე ქართული ენააო, უკვე აღვნიშნეთ ლაზარეს რიცხვი 144. ზოსიმე გვაწოდებს მისი მოცემულობის გადამოწმების საშუალებას: "104 წელი ესე და წილი ანბანისი". რამდენი უნდა დაემატოს 104-ს, რომ მივიღოთ 144 ? ესეც ჩვენი ანბანური წილი: 40. (ანბანი 40 ასონიშანია)
(ცალკე საუბრის თემაა 104, თუ 94? მაგრამ აქაც წმიდა წერილი გვაწვდის სწორ ინფორმაციას 104-ზე)
განსაკუთრებით აღნიშვნის ღირსია სულხან საბა ორბელიანი, მან პირდაპირ დაასახელა ანბანში ასონიშანთა რაოდენობა: "ქართულთა ანბანთა ასონი არიან 40“, ასევე: "ხოლო ქართულ(ნ)ი (+ ანბანთა) ორმ(ე)ოც(ნ)ი ასონი განიყოფიან შვიდად“. მოწოდებული აქვს 39 ასონიშანი და მე-40-დ ნაჩვენები აქვს „დ“ , მასვე 39-ე ასონიშნად მოწოდებული აქვს ჶ, რომელზედაც ამბობს: "ესე ფარსა და ჳეს საშუალ ითქმის“ ჩვენი აზრით ამ ასონიშანს ჰქვია „ფონი“. არც ეს ასონიშანი ღებულობს მონაწილეობას წერაში, ისიც უხილავი სიმბოლოა. ამ მხრივ საყურადღებოა ეგვიპტური საიდუმლო იერიგლიფი ანხი, ჩვენებურად უნდა ერქვას ანქი. (იხ. დანართი №3). სწორედ ფონი-ს სახელით და ანქის მსგავსებით აქვს მოწოდებული 39-ე ასონიშანი მკვლევარს ნუგზარ ლატარიას. ძალზე საინტერესოა საიდან აიღო მან 38-ე, 39-ე და 40-ე ასონიშნების ისეთი მოხაზულობები, როგორიც დანართი 4-ით არის წარმოდგენილი.
მის მიერ მოწოდებული მეორმოცე ასონიშანი "ლი" ზუსტად დაემთხვა წმიდა წერილის მოცემულობას სახელითაც და ფორმითაც. 39-ე ძალიან ახლოს დგას სიმართლესთან, რადგან სულხან-საბას ვერსიას თანხვდება: "ფარსა და ჳეს საშუალ ითქმის". თან მოხაზულობით ასონიშანი ფონი ძალიან ახლოს დგას ასომთავრულ ფართან და ანქისთან (იგ. ანხი). ასე, რომ ინფორმაცია 39-ე ასონიშანზე შესაძლოა სრული სიმართლეც იყოს.
რაც შეეხება 38-ე ასონიშანს, ბატონი ნუგზარის მოცემულობით მას ჰქვია "ური", ფორმით კი გამოხატავს პირჯვრის გადაწერის მოხაზულობას. მას პირად საუბარში ჩემთან აქვს ნათქვამი: ეს ნიშანი დავით აღმაშენებლის მკერდზე არის ამოქარგულიო. ვფიქრობ ამ აზრის გადამოწმების დროც მალე დადგება. არც ეს ნიშანი მონაწილეობს დამწერლობაში, ამჟამად გავაჟღეროთ როგორც ვერსია.
ბიბლიურ ინფორმაციებთან შეჯერებით ჩანს ასეთი სურათი: ქართულ დამწერლობაში არის 37 ხილული ასონიშანი და უხილავი 3 სიმბოლური დატვირთვის ასონიშანი.
თუ დავათის სტელას კარგად დავუკვირდებით (დანართი 5) მასზე გამოსახულია 37 ასონიშანი, ამ ასონიშნების შემდეგ აშკარად ჩანს ტირე, რომელიც ცხადყოფს: 37 ასონიშნით საქმე არ მთავრდება და არის კიდევ რაღაც.
პირდაპირ ახსნა-განმარტებას ნიშნავს ხატი "ქრისტეს ორმოცი მოწამე" (იხ. დანართი 6). ჩვენ ყველა მიჩვეული ვართ ხორციელ ახსნებს, ვყვებით ისტორიას 40 სებასტიანელ მოწამეზე, რომ ისინი წყალში ჩაყარეს, ვყვებით შემდეგ მომხდარ სასწაულზე და ა. შ. ამ ამბავის სულიერი აღქმა ნიშნავს განმარტო იდეა, რაში დასჭირდა ღმერთს მოწამეთა რაოდენობა 40 ?
ქრისტე არის სიტყვა, ქრისტეს წინაშე მყოფი 40 მოწამე ნიშნავს სიტყვის წინაშე მყოფ 40 მოწამეს. ე. ი. სიტყვას მოწმობს 40. უნდა მივხვდეთ, რომ 40 ასონიშანზეა მითითება. ეს მოწმობა ამჟამად წყალშია ჩაძირული. დღევანდელი სასულიერო სწავლება წყლით ნათლისღებას იძლევა. მან არ იცის 40 ასონიშნის ფუნქცია სულიერ სწავლებაში, ამიტომ 40 ასონიშნის ინფორმაციულობა წყლით ნათლობის არსშია ჩაფარული. (ესაა 40 მოწამის წყალში ყოფნა)
ჩვენი ვერსიის სრული სურათი ასეთია: ანი და ჵ (37 ასონიშანი) და 3 სიმბოლური ასო, სულ 40. თუ იმასაც გავითვალისწინებთ, რომ ჵ პრაქტიკულად არ მონაწილეობს დამწერლობაში შეიძლება ასეთი დასკვნა გავაკეთოთ:ქართულ ანბანში არის 36 მწერალი და 4 სიმბოლური ასონიშანი. მისი სრული მოცულობაა ა-ლი. ეს სრული მოცულობა აღმოჩნდა დაფარული, რომელსაც თავისი სულიერი სახელი აქვს: გრა-ალი
